De aanslag bij het concert van Ariana Grande doet extra pijn

24-05-2017 door Gabriël van Eekelen

Toen ik een gisteren wakker werd en het laatste nieuws op mijn telefoon las zag ik dat er weer een aanslag gepleegd was.
Er was nog veel onduidelijkheid, maar het vermoeden was groot; naar alle waarschijnlijkheid weer een gekke extremist die het voor elkaar kreeg om zoveel mogelijk angst te zaaien.
Ik vloekte een keer en ging koffie zetten. Want het wordt bijna normaal, zulk nieuws.
En toen las ik dat de aanslag bij een concert van Ariana Grande gepleegd was.

Daar werd ik stil van.
Want tot nu toe pakte IS voornamelijk plekken waar veel volwassenen zijn. Openbare, drukke gelegenheden.
Maar nu is de bom doelbewust in een grote groep jonge mensen afgegaan. Dat doet extra pijn.

Concerten van Ariana Grande worden doorgaans bezocht door pubers en hun ouders, of jonge mensen die net oud genoeg zijn om zonder begeleiding naar zo’n groot evenement te gaan. Daar was het de pleger klaarblijkelijk om te doen; jonge mensen doden.

Begrijp mij niet verkeerd.
Elke aanslag is ziek, misselijkmakend en schokkend. Men doodt doelbewust onschuldigen. Levens worden kapot gereten. Trauma’s voor het leven.
Maar nu zijn er 22 hele jonge mensen dood. Ik vind dat nóg zieker.

En precies daar wringt bij mij de schoen.
Want waarom shockeert mij dát nog wel?
Bij de eerste berichten vond ik het vreselijk, maar ik werd pas écht geraakt toen ik besefte hoe jong de slachtoffers moesten zijn. Ben ik zo afgestompt?

Zijn bomaanslagen al zo in mijn systeem geslopen, dat ik er niet meer wakker van lig? Is het IS gelukt om zo weinig effect op mij en de rest van de vrije wereld te hebben?

Heeft IS gemerkt dat de westerse wereld niet meer opkijkt van een bom meer of minder? Hebben ze een vergadering belegd en is daar geconcludeerd dat ze daarom effectiever moeten moorden?

Ik vind deze vragen doodeng.

Want wie is er dan écht ziek?

+31