Bron: StockSnap
Ieder jaar, zo rond eind mei, word ik geheel aan mijn lot overgelaten. Moederziel alleen in een te groot huis, met een tuin die niet onderdoet voor een aardig dorpsparkje. Het enige gemis is een gesubsidieerde gemeentewerker die hier de boel een klein beetje onderhoudt. Elk jaar vertrekt mijn vrouw, samen met haar drie zussen voor een dag of vier naar een of andere Europese stad.
Om 5 uur in de ochtend uit je nest en uiteindelijk rond 17.00 uur in je appartement aankomen.
“Is maar twee uur vliegen, Madrid”. Tuurlijk, schat. Een halve dag reizen zul je bedoelen.
De dag ervoor worden vrouwensmeerseltjes tot op de milligram afgemeten, in kleine flesjes en potjes gedaan (omdat het anders niet mee mag in de handbagage), de dikte en het gewicht van de koffer gemeten, weer opengemaakt, drie slipjes er uitgehaald en weer gewogen.
En daarna ben je dus ook nog meer dan twaalf uur onderweg. Ik heb nooit de lol van vliegen ingezien. Als je toch ergens onbeschoft wordt behandeld als klant, dan is het wel in deze sector. Geen reet heb je te vertellen. He-le-maal-niets!
Je moet belachelijk vroeg inchecken bij zo’n sacherijnige balie-teef, je staat er zelfs voor in de rij en als je denkt dat dit het is, moet je je gebit, kunstarm, glazen oog en penispiercing uit- of afdoen, loop je kans dat het toestel overboekt is, niet op tijd vertrekt, tien uur vertraging heeft, of gewoon vleugellam aan de grond blijft staan. “Wilt u rustig blijven zitten?”
Of je treft zo’n hautain mokkel van een stewardess. Type bloedzuiger.
Er was een tijd dat je voor je boarding time in de luchthavenbar zonder gevolgen nog wel een paar whisky’s kon wegtikken, maar als je nu na één glaasje simpel ‘halloow’ zegt bij de gate, mag je al niet eens meer mee vanwege vermeend alcoholmisbruik.
De hele businessclass zuipt zich vervolgens in de lucht gratis klem aan Black Label, struikelt met een kegel langs de douane en jij mocht niet eens mee.
Ook zoiets. Douane. Van die mannetjes. Altijd zeiken. Tegen mij dan. Nooit tegen mijn vrouw.
Vliegen is dus niets voor mij, mijn vrouw vindt het dé manier van verplaatsen en ik ben blij dat ze dat dan ieder jaar gezellig met d’r zussen doet.
Dan staat niets een vrijheid-blijheid-autovakantie meer in de weg.
Vanaf het moment dat ik dus denk; ‘ha, heerlijk. Bijna vijf dagen helemaal niets moeten, zappen wat ik wil, eten en drinken wanneer ik wil en snurken zo hard ik wil‘, krijg ik appjes van zonen, zwagers en vage Facebookvrienden die vinden dat alleen zijn zielig is en een biertje willen drinken. De buurvrouw komt ook ineens langs.
Terwijl ik gewoon moederziel alleen wil zijn. Nadenken in mijn kleine parkje over de zin van het leven. ’s Avonds kijken naar debielen-tv zoals Politie op je hielen uit 1996 en nog Meer Voor Mannen.
Heerlijk die pornozenders.
Vette bek halen bij DeKeijzer en bier drinken wanneer IK dat wil.
Gun mij die vier tot vijf dagen vluchtgedrag.
Ik gun het mijn vrouw toch ook?
