bron: tegelizr.nl
De ochtend van eerste pinksterdag kwam hij voor het eerst naast me zitten. Of ik naast hem, want ik merkte zijn aanwezigheid pas op toen ik er al even zat. Tweede pinksterdag zelfde verhaal, zelfde tijd, zelfde plaats. Het was op een mooi plekje aan het water op loopafstand van waar ik woon, ‘s ochtends na het ontbijt. Hij had veel van een vlieg, maar het was geen stront- of bromvlieg. Ook niet zo’n opgewonden standje, hij was gewoon de rust zelve.
Hij (kan ook een zij zijn) was een slag groter dan een dikke bromvlieg, eigenlijk dan alle vliegen die je liever kwijt dan rijk bent. Een vlieg van formaat, die er in tegenstelling tot die voddige gewone netjes en verzorgd uitzag. En die er vast aan hecht dat zo te houden, ik twijfel er niet aan dat hij in een wijde boog om hopen stront of andere viezigheid heen zal vliegen.
Hij viel op, zonder dat hij zich daar opvallend voor uitgedost had, hij had er genoeg aan zichzelf te zijn. Daar leek hij zich van bewust, hij kon het zich permitteren kalm te zijn. Het was een vlieg met charisma. Het hielp ook dat zijn pak eruitzag alsof hij het zich in een sjieke zaak had laten aanmeten. Niet zo’n verfomfaaid vod zoals andere vliegen.
Op mijn naderende hand reageerde hij niet door in blinde paniek op te vliegen alsof zijn leven ervan afhing, zoals al dat opgewonden vliegentuig met een kort lontje. Hij bewoog alleen een beetje met mijn hand mee, als een soort symbolisch ontwijken. Alsof hij me de boodschap wilde overbrengen dat hij snapte wat er gaande was, maar dat hij begreep dat ik geen kwaad in de zin had.
Zo zaten we daar met Pinksteren gebroederlijk naast elkaar aan de waterkant. Af en toe poetste hij zijn kop wat, kapsel in model brengen, zoiets. Verder zat hij daar net als ik, op zijn gemak, lekker in het zonnetje. Toch begon zijn passiviteit me enige zorgen te baren. Het was toch een vlieg, en dit was geen vliegengedrag! Ging het wel goed met hem? Kon hij nog wel vliegen? Was hij misschien gehandicapt aan een vleugel? Zat hij daar te verhongeren? Had hij dat idyllische plekje uitgekozen om in alle sereniteit te sterven?
Mijn interesse werd hem teveel, opeens vloog hij weg. Ik had hem verjaagd, hij had mijn belangstelling in zijn lot als ongewenste intimiteiten ervaren. Hij wilde niets meer en niets minder dan met rust gelaten te worden en die kans had ik hem ontnomen. Ik hoopte dat hij terug zou komen, maar toen ik een minuut of tien later op huis aan ging, was hij nergens te bekennen. Waar had ik me ook mee bemoeid?
De dag na Pinksteren, nog steeds geen spoor van meneer (of mevrouw) vlieg. Wat niet alles zegt, want het was bepaald geen weer om in het zonnetje te zitten. Dus ik heb nog hoop. Mocht hij dit stukje onder ogen krijgen, dan bied ik hem hierbij mijn excuses aan voor mijn opdringerige gedrag. Maar het was goed bedoeld!
