Als ik dood ben, wil ik ook niet zomaar in een kist. Ik wil net als een komkommer, de bleekselderij, paprika’s, peultjes, spinazie, de winterwortel, courgette, aubergine, tomaten, appels, kiwi’s, zelfs bloemkool, broccoli, spruiten of ijsbergsla eerst in plasticfolie worden verpakt. Dan pas een kist er omheen.
Gewoon om te jennen.
Ik kan mij namelijk geen andere reden voorstellen waarom die doorgedraafde retailers uit Zaandam zo langzamerhand alles, maar dan ook echt alles in plastic krimpfolie verpakken.
Vanwege de houdbaarheid.
Als dit allemaal zo mieljeuvriendelijk is, waarom weigeren dan alle crematoria mijn lijk in plastic folie?
Mijn ‘ten minste houdbaar tot’-datum wordt daarmee blijkbaar aanzienlijk verlengd, waardoor de ontbindingsfase enigszins kan worden uitgesteld, denk ik dan. En da’s op zich wel handig, want die crematieovens draaien steeds meer overuren en roken ook al in het weekend.
Waarom al die groenten en fruit in krimpfolie verpakken? Leg uit! Wat is hier nu de diepere gedachte achter?
Wat moet een komkommer in zo’n plastic condoom? Of werken er bij de groenteboeren van Appie en Jumbo soms mannen met een sterk seksueel getinte verbeeldingskracht?
Waarom liggen er appels in een kist en daarnaast dezelfde appels per vier stuks (kunnen we niet tellen?) in een lullig kartonnen tray’tje in plastic krimpfolie, driftig te zoeken naar zuurstof? Een appel wil gewoon open en bloot met blozende wangetjes in een kist. Liefst op de markt.
Sinds we voor plastic tasjes moeten betalen, heb ik nog nooit zoveel plastic in huis gehad.
En ik maar scheiden. Het is gewoon een complot.
Wel eens lopen pielen met die plastic vleeswaren- of kaasschaaltjes, met in het hoekje zo’n oortje waarop ‘hier openen’ staat? En hoe je ook probeert om er nog met je langste vingernagel dat dunne plastic oortje op te wippen, je blijft pulken omdat er doodgewoon geen oortje aan zit. Pislink word je er van.
Ook mijn vrouw, zelf een fervent amateur doe-het-zelf-krimpfoliër en normaliter de rust zelve bij het openmaken van dit neurotische plastic, schoot vanochtend in een zenuwstuip bij het ‘hoekje pulken’.
Een heel groot en scherp mes zorgde voor uitkomst en tegelijkertijd voor halvering van de plakjes rookvlees (plus twee pleisters).
Plakjes die overigens zo dun gesneden zijn, dat ook daar weer plastic velletjes tussen moeten, omdat je anders een gerookte bieflap van 200 gram op je boterham hebt liggen.
Volgens het Voedingscentrum schijnt het verpakken van groente en fruit dus milieuvriendelijker te zijn, “omdat de houdbaarheid dan langer is en we daarom minder weggooien”. Ik zeg dan; koop iets minder en vreet het gewoon binnen een paar dagen op. Klaar.
Mocht het niet lukken, kun je het ook nog makkelijk bewaren in vershoudfolie: “het woord ‘vershoudfolie’ belooft meer dan het waar kan maken. Het gebruik ervan zal het zo opgeborgen voedsel niet zoveel langer vers houden, als het na het afdekken niet in een koelkast wordt gezet”, aldus Wikipedia.
Oooh noh.
