Bron: Morguefile.com
Dik twee jaar geleden onderging ik een mentale operatie: ik kreeg een uitlaatklep. Vriend-van-vroeger Luuk vroeg me of ik mijn post-scheidingsgrieven en -perikelen op wilde schrijven voor HoeMannenDenken. Ik, die beroepsmatig weliswaar veel schrijft, maar volledig afkerig was (is) van social media en online gebrabbel. Op 13 maart 2015 stond mijn eerste stukje op HMD.
Meteen volgden ook de (ver)oordel(ing)en, maar die vond ik best aangenaam, aangezien ik mij er terdege van bewust was, dat ik als man gigantisch gefaald had in mijn relatie. Gelukkig stond ik daarin niet alleen. De Verlaten Man was geboren. Herboren.
Dit is mijn honderdste blog op HoeMannenDenken. Het zal zeker niet mijn laatste tekstbraaksel zijn, want ik ben nog steeds zeer in mijn sas met deze uitlaatklep. In de afgelopen twee jaar heb ik geblogd over hoe mijn relatie neerstortte, hoe verlaten ik me voelde, hoe het leven verder ging en hoe hikikomorisch eenzaam dat kan zijn, hoe ik mijn huishouding, met daarin de kinderen (co-ouderschap) en menig kunstplant, bestierde, hoe de leegte in mijn behoorlijk grote huis een half jaartje geleden werd opgevuld met een drietal manvrienden (De Commune van de Bordeauxrode Losers).
HoeMannenDenken werd mijn boei en baken in de vrijetijdsschrijverij, die ik overigens nergens anders praktiseer; geen eigen blogs of sites te bekennen. En HMD is dat tot nu toe gebleven. Thank you, gentlemen. [Nee, jij bedankt bikkel! We houden allemaal van je! – REDACTIE]
Begin 2016 kwam er een kortstondige golf aangespoeld: Ik mocht schrijven voor VROUW.nl! Ik surfde vereerd mee. Maar de vrouwen aldaar waren uiteindelijk niet al te gecharmeerd van mijn relazen. Ik wist natuurlijk al lang dat ik met vrouwen ‘bots’ en hier was het niet anders. Lieve vrouwen van VROUW, het was in ieder geval een interessante ervaring. Thank you, ladies.
Mijn kinderen zijn en blijven mijn rotsen in de branding. Hoe zij omgaan met de scheiding, met hun soms te laconieke en verbitterde paps, met de nieuwe relaties van hun falende ouders en de nieuwe thuissituaties, het is meer dan bewonderenswaardig.
Ze zeggen wel eens dat kinderen flexibel zijn. Welnu, de mijne zijn het echt. Ze laten me steeds weer lachen, geven me warmte, blijven me omarmen ook al ben ik nog zo chagrijnig en gestrest, hielden de zin van mijn leven in stand en zorgden ervoor dat ik door kon en kan blijven gaan. Voor hen. Alles voor hen. Thank you, kiddo’s.
En dan nog jullie: mijn vaste lezers. Met een aantal dames heb ik al eens mogen chatten en die gesprekken waren altijd interessant en van meerwaarde. Misschien omdat ik zelf totaal niet op zoek was naar ‘diepergaande online contacten’ of seksueel gerief, misschien omdat zij zichzelf herkenden in de situatie. In ieder geval heb ik enorm veel steun aan jullie, lezers, óók aan de nodige kritiek die jullie gaven en hopelijk blijven geven. Thank you, all.
Desalniettemin ben ik nog immer een grote onbekende. Dat wil ik zo houden. Mijn anonimiteit is van onschatbare waarde voor mij, mede vanwege mijn ‘echte’ leven en mijn werk. Ik hoop dat dat in de toekomst gerespecteerd blijft worden, juist ook door degenen die mogelijk iets menen te vermoeden of te herkennen.
Want alleen zo kan ik blijven schrijven.
Op naar 101.
Thank you, thank you.
Denis
Zelfs van Alanis? 😉 Thank you, Thank you silence. Gefeliciteerd met je mijlpaal!
mooie mijlpaal! gefeliciteerd