Bron: Wikimedia.org
Spuugzat ben ik het! Hoe de moderne vrouw zich onderdrukt en bedreigd voelt door alles wat mannen instinctief doen. En enkel door dit te uiten, iedere man pogen te onderdrukken in z’n zijn. Ja, ik maak me er écht kwaad over. De pure ontkenning van al het mannelijke, terwijl er een roep naar meer mannelijke mannen heerst.
Afgelopen week hoorde ik voor het eerst van ‘manspreading‘. Ja, ik schijn onder een steen te leven, want iedereen die ik spreek, kent dit ‘fenomeen’ al enige tijd. Het wordt ook wel ‘eagle spreading‘ genoemd, maar dat duidt de daders noch de slachtoffers en wordt daarom minder gebruikt.
Maar goed, blijkbaar is wijdbeens zitten de nieuwe speerpunt van de grootste seksistenclub (de feministen), want het belemmert de emancipatie, denk ik. Natuurlijk niet, maar het slachtofferdenken vereist dat de wereld zich aanpast aan de zwakken, opdat zij eindelijk kunnen excelleren.
Het is een doorn in het oog van openbare vervoerders, die iedereen een zitplaats gunnen (maar tegelijkertijd beweren geen zitplaats te verkopen), en vrouwen die iedere mannelijke aanraking als opzettelijk beschouwen én van seksuele intenties verdenken. Een gevalletje zoals-de-waard-is-vertrouwt-hij-zijn-gasten?
Maar wat doen we tegen mensen die in de trein veinzen te slapen, omdat ze toch iets ruimer willen zitten, gedurende hun reis in een tweede klas coupé? Nee, hier mag niet tegen worden opgetreden, want vrouwen passen die tactiek óók toe.
Het komische is dat ik, kort voordat ik voor de eerste keer werd geattendeerd op ‘manspreading‘, nog werd aangesproken op hoe onmannelijk het was dat ik met gekruiste benen op de bank zat. Ja, die tegenstrijdigheid van verlangen is iets waarmee de vrouw zelf maar moet leren leven. Want zoals altijd irriteert de vrouw zich ergens aan, maar de consequenties van de gewenste aanpassing is eveneens ongewenst.
Zo is het in Amsterdam en Rotterdam al verboden om vrouwen na te fluiten. Want iedereen moet weten hoe vreselijk het is om continu mannelijke aandacht te krijgen. Ja, ik zou er ook bang van worden. Tegelijkertijd wordt een discussie gestart over hoe erg het is dat de moderne man de vrouw nog amper aandacht geeft. Ja, zo komt die ‘Nee betekent nee!’ campagne perfect uit de verf.
Of te lang kijken naar een diep uitgesneden decolleté. Hetgeen de contradictoire onnavolgbaarheid van vrouwen perfect illustreert. Madam staat ‘s ochtends op en denkt: ‘laat me dit sexy topje aantrekken, dat m’n memmen torpedeert tot hét aandachtspunt’. Om later op de dag te jammeren dat iedereen tegen haar jetsers heeft zitten praten. Ja, inderdaad, bijzonder onbeschoft, vind ik ook!
Maar goed, het verbaast mij nog het meest dat er een serieuze discussie over wordt gevoerd. Het is een aanfluiting van het publieke debat (en dus terecht verboden in Rotterdam en Amsterdam), omdat het gevoel van onderdrukking nooit daadwerkelijke onderdrukking rechtvaardigt.
Wat mij betreft is de wereld compleet mesjogge. Dat we onszelf homo sapiens (wijze man) durven te noemen! Totale onzindiscussies die enkel blijken te gaan over een of andere trut die in de bus niet aan wijdbeens zittende mannen durft te vragen: ‘Zou ik alstublieft op die zitplaats naast u mogen plaatsnemen?’
