Zoals bekend hebben wij, van HoeMannenDenken, een stel zussen, die hun gedachten al een tijdje op HoeVrouwenDenken spuien. Maar soms, heel soms, vragen wij ons wel eens iets af, waar toch echt enig vrouweninzicht voor nodig is. En vice versa: vrouwen willen ook wel eens iets weten over het al dan niet functioneren en denken van de man (maar dat geven zij natuurlijk niet graag toe).
Enfin. Onze eigen HMD-mannenbroeder Gabriël (beter bekend als Gafke) en HVD’s eigen Kliefje (Zuster Klivia) bakkeleien wat af. En weet u wat? U mag meegenieten!
Hallo zuster,
Twee juli, een dag na publicatie van dit epistel, bereik ik de ongelooflijke leeftijd van 39 jaar. Eén jaar voor die vermaledijde 40 dus. Is dat een dingetje? Voor vrouwen?
Toen ik 25 werd vond ik dat verschrikkelijk. Want ik was over een kwart van mijn leven.
Mijn vrouw moest daar erg om lachen; het interesseerde haar totaal niets, die magische grens van 25.
Toen ik 30 werd vond ik dat misschien nóg erger. Want 30 is ontzettend volwassen. Na je dertigste kun je eigenlijk geen leuke dingen meer doen, want dan moet je verantwoordelijk gedrag vertonen. Het liefste had ik mijzelf onder een steen begraven, maar mijn vrouw had stiekem een surprise-party georganiseerd. En zo móést ik die mijlpaal vieren, terwijl mijn lieftallige echtgenote gniffelend toekeek.
Over een jaar word ik dus veertig. VEER-TIG. Dat is superoud! Maar het maakt mij nu totaal niet uit, die leeftijd. Het is alsof ik berusting in mijn ouder worden heb gekregen. Sterker nog: ik ga het vieren! Niet met een groot feest, want ik heb een bloedhekel aan feestjes. Ik zorg ervoor dat ik op mijn veertigste verjaardag ergens in een huisje aan zee zit, samen met mijn gezin. Varen op het Veerse meer, waar geen Wifi is. Het jaar daarop wordt mijn vrouw 40. Da’s best een dingetje. Want de haren worden grijs, het lijf wil niet meer mee en 40 klinkt oud.
Lieve Klief, vertel eens, hoe was dat voor jou? Veertig worden? Want da’s natuurlijk al enorm lang geleden voor je. Ben je er al overheen? Went het? En waarom is dat getal 40 voor vrouwen zo’n dingetje? Ik bedoel, het is maar een cijfer, hè? Je bent zo oud als je je voelt.
Ik lees het wel, ergens na mijn verjaardag. Ik ben even een motor kopen, een cabrio aan het zoeken, en met geluk een lekker jong wijf aan het versieren.
Ha Gaf,
Wat ben je eigenlijk nog een broekie, zeg. Ik dacht eigenlijk – gezien dat eeuwige belerende van je – dat je véél ouder was dan ik!
Ook jouw ziekte van Hedel zorgt ervoor, dat ik dacht dat ik te maken had met een ouwe lul.
Slechts 39 nog. Haha!
En mán, wat had ik met je te doen. Een surprise-party? Dat is zo mogelijk nog erger dan een opblaas-Abraham in je voortuin. Drie keer toeteren. Maar ik schat Vivi zo in, dat ze dat tegen die tijd ook nog wel even voor je regelt. De lieverd.
Ik ben, geloof ik, geen standaard vrouw in deze. Het interesseerde me geen ene hol dat ik veertig werd. Het enige nadeel aan ouder worden, is dat alles gaat hangen en lubberen. Die befaamde potloodtest, die kan ik beter niet meer doen. Onder mijn borsten blijft tegenwoordig een ganse doos Caran D’Ache hangen. Een XXL versie welteverstaan.
En ik heb een smulrol rond mijn middel.
Maar verder mankeer ik niets dat niet verholpen kan worden met corrigerend ondergoed. En een goeie kapper. En wat make-up. En oversized kleding. En fillers en botox. En een halslift. En goed licht.
Shit.
Als ik het zo opschrijf, is het inderdaad treurig met me gesteld.
En bedankt hè?!?
Klivia
