bron: tegelizr.nl
Zaterdag reden er weer tientallen naakte fietsers door Amsterdam in het kader van de jaarlijkse World Naked Bike Ride. Mij was het te koud en te nat, maar twee jaar geleden was ik erbij! Toen brandde de zon op elke vierkante centimeter van mijn lijf, terwijl tegelijk in Utrecht de Tourstart plaatsvond. Hieronder de column die ik erover schreef voor het blad FIETS (voor snelle fietsers), maar die het blad niet haalde. (En hier lees je wat ik er op HMD over te melden had.) Voor de leken: Strava is een app waarmee snelle fietsers zich op een afgesproken route met elkaar kunnen meten. De snelste heeft recht op de titel: King of the Mountain! En nu terug naar twee jaar geleden:
Strava voor een ideëel doel
Als fietser fiets je liever zelf dan te kijken naar hoe anderen het doen. Dus meed ik Utrecht op de dag van le Grand Départ en zette koers naar Amsterdam om aan te haken bij een georganiseerde toertocht door het centrum. Georganiseerde toertochten zijn normaal ook niet mijn ding, maar deze had iets onweerstaanbaars. We gingen naakt! Dat gaf de doorslag. Dat het dertig graden was hielp mee.
De Amsterdamse versie van de World Naked Bike Ride (hij vindt elk jaar overal ter wereld plaats) trekt vooral lelijke oudere mannen aan. Waarschijnlijk onnodig te vermelden dat ik bij lange na de lelijkste niet was met mijn afgetrainde lijf, maar ik zeg het toch maar even. Vrouwen waren er nauwelijks. Twee meisjes van ergens in de twintig vielen in het deelnemersveld (over de honderd, een record) het meest uit de toon. Omdat ze geen mannen waren, allesbehalve oud en verre van lelijk. Dat is pas dapper.
We mochten ons verheugen in een welwillend onthaal bij het Amsterdamse publiek, op een enkele uitzondering na. Een tweetal ‘Nieuwe Nederlanders’ riep dat we allemaal naar de ‘Pieter Baan’ moesten wat, vermoed ik, iets zegt over hun referentiekader in het bijzonder, en over culturele barrières in het algemeen. Maar meestal werden we begroet met lachende gezichten, opgestoken handen en smartphones die onze expeditie vastlegden. Soms werden we zelfs toegejuicht.
bron: tegelizr.nl
Wat we deden was bizar genoeg om een attractie te worden, daar is altijd publiek voor te vinden. Hoe gekker des te hoger de waardering. Meestal doe ik minder gek. Gewoonlijk houd ik mijn broek aan en fiets ik alleen zonder shirt. Moet het ook nog warm voor zijn. Vroeger keek niemand op van een ontbloot bovenlijf, maar tijden veranderen. Er wordt steeds vaker gereageerd, en niet per se welwillend. Dingen die gewoon waren blijken vanzelf raar te kunnen worden zonder dat iemand kan vertellen waarom. Tijdgeest onttrekt zich aan logica.
Jongetjes tussen de twaalf en de achttien lopen voorop bij de sluipende verpreutsing. De generatie van zwembroeken tot op de knieën die ook bij gezamenlijk douchen gedragen worden. Ze hebben nog geen besef van iets als tijdgeest, wat hun waarheden tijdloos en absoluut maakt. Dat ze de leeftijd van kindsoldaten hebben, kan geen toeval zijn. Maar Nederland is Afrika niet dus in plaats van de AK 47 is hun pressiemiddel de politiek correcte lach. In een groepje jongens zit soms die ene die begint als ik gesignaleerd word. Het klinkt niet spontaan en vrolijk maar als een geforceerd gehinnik.
Wij kunnen helpen het tij van de verboerka-isering te keren. Ik zeg NaaktStrava. Wie de (fatsoens)politie te slim af is en per traject de meeste naakte kilometers weet af te leggen, is Naked King (of Queen) of the Mountain. Ik heb jullie leergeld al betaald: een racezadel is als schuurpapier voor een bloot zitvlak. En links- of rechtsdragend wordt opeens een hot item. Een tuigje dat het zaakje op zijn plaats houdt zonder de zichtbaarheid te belemmeren is misschien de oplossing. En dan een zeem om het zadel knopen.
