Ik kende jou niet Tijn, maar toch kende ik je. Ik ken jouw vader niet, maar toch ken ik hem. Ik ben ook vader en mijn ogen worden vochtig. Je kind langzaam verliezen. Mijn ogen zijn vochtig, voor even. En dat is niets vergeleken met de tranen die hij voelt. Iedere dag, ieder moment.

Hoe jouw vader vertelde over jouw ziekte en jou loodste naar het onvermijdelijke. Ik kan het niet bevatten waar hij die kracht vandaan haalde. Maar die was er. Die kracht Tijn, dat was jij.

Ik kende jou niet Tijn. En misschien was dit wel beter. Zo veel onrecht is bijna niet te dragen. Neem mijn huis, pak mijn auto. Neem mij, in plaats van jouw prachtige kinderziel. Maar ik wil leven en lakte mijn nagels. Voor alle kinderen zoals jij. Mocht u dit lezen, deel mijn tranen. Deel onze tranen op Facebook en Twitter en op ieder stukje internet. Zodat wij weer éven weten waar het om gaat.

Ik kende jou niet Tijn, maar ik ben blij dat ik je heb gekend.