15-07-2017 door Opgestapte redacteur

Bron: Pixabay

Appie Nouri zakte in elkaar op het veld. Een hartstilstand. Niemand lachte in Rotterdam. Nergens in Nederland. Misschien een anonieme psychopaat op Twitter wel. Die zijn er nu eenmaal. Appie heeft permanente hersenschade en de kans op herstel is helaas nihil. Appie waar ben je nu?

“Godverdomme, blijf bij ons”.
“Je waagt het niet om weg te gaan!” schreeuwt de dame van de ambulance tegen mij. Ze blijft schreeuwen. Haar stem slaat over van pure emotie. Ik heb weinig besef wat er gebeurt. Vaag herinner ik mij dat ik op de racefiets zat. Zondagochtend is het heerlijk rustig op de weg.

Ik voel een naald in mijn arm gaan. Ik zie transparante zakjes met vloeistof die de andere broeder omhoog houdt. De dame spuit iets onder mijn tong. Het smaakt lekker. Mijn shirt is nat van het zweet en wordt ruw opengeknipt om tientallen draadjes op mijn borst te plakken. “Je hebt een hartinfarct,” concludeert de dame. Het laatste dat ik mij herinner, is dat ik zei: “ik word duizelig.” Daarna weet ik niets meer.

Het is stil en mooi. Rust. Veel licht. In de verte klinkt een heldere stem. De stem van moeder aarde of misschien van God, ik weet het niet. Het licht wordt feller en mooier, naarmate ik dichterbij kom. Ik herken gezichten die ik lang niet heb gezien. Ze knikken mij vriendelijk toe alsof zij mij verwelkomen in een nieuwe wereld.

“Godverdomme, blijf bij me, waag het niet om weer weg te gaan!” schreeuwt de dame tegen mij.
“Je bent weg geweest,” vertelt zij mij.
“Ik wil terug,” antwoord ik haar. Zij geeft de elektrodes van de defibrillator aan haar assistent en spuit weer iets onder mijn tong. “Ik wéét dat het daar mooi is,” zegt zij boos, “maar je blijft hier, ik ben niet voor niets zo hard aan het werk.” Ongemerkt lach ik om haar geveinsde boosheid. Wat is zij lief.

Weer stijg ik op. Naar de stemmen en de tunnel met gezichten. De zuigende werking van het einde is onweerstaanbaar. “Kom, kom,” hoor ik. De stem wordt steeds luider. De stem kent mijn naam. Ik ben er bijna. Het licht is overweldigend, met kleuren die ik nog nooit heb gezien. De serene rust kalmeert mij. Ik ben klaar om deze wereld in te stappen en word voor de keuze gesteld.

Nogmaals zie ik de defibrillator in de handen van de dame van de ambulance. Het oorverdovende geluid van de sirene doet mij beseffen dat we op weg zijn naar het ziekenhuis. Ik wil naar huis, omdat ik het licht in mijn badkamer heb laten branden. En ik maak mij zorgen om mijn fiets. De stress is een grote contradictie met de wereld waarin ik zojuist vertoefde. Die liefde en rust. En alle bekenden.

Ik zie een man in een groene jas mijn pols opensnijden. Er gaat een lange draad naar binnen. Het is een komen en gaan van mensen in groene jassen rond de operatietafel, die allerlei handelingen met mij doen. Ik voel de draad met de camera door de ader van mijn arm gaan. Dan bij mijn schouder de bocht om. Recht naar mijn hart. Ik hoor de stem weer onweerstaanbaar roepen. “Kom, kom!” Ik zweef weer tussen hemel en aarde.

“U bent er weer,” zegt de cardioloog, “we hebben uw kransslagaders opengemaakt.” Een neurologe controleert mijn hersenfuncties. Zij zegt dat ik veel geluk heb gehad na drie hartstilstanden. Ik vertel huilend over de prachtige wereld waar ik even ben geweest. Zij pakt mijn hand en zegt:  “Ik geloof je, maar je mag nog even door.”

Het werkelijke trauma is leven en niet de dood.

Daarom vraag ik: Nouri waar ben je? Jij bent daar, waar slechts weinigen van terugkeren. Laat het een troost zijn voor Nouri, zijn familie en vrienden. Want er wordt goed voor hem gezorgd. Trust me!