Foto van Freek
Daar zitten we dan. Tevreden trekkend aan een sigaret en genietend van een drankje. Het is vrijdagavond, aan het einde van een lange week, eindelijk met de benen omhoog. Wij zijn beiden beschadigd, jij en ik. Niet door het werk, maar door ons verleden. De littekens zitten verborgen. Het eelt op onze zielen is alleen merkbaar voor intimi.
Eigenlijk hadden we dat op ons tinderprofiel moeten plaatsen. Enigszins beschadigd door voorgaande partners, echter zelf weer opgebouwd en gerestaureerd. Bij hevige neerslag: kan op paar plekken gaan lekken.
Er is geen reden tot klagen. De enige stress die we hebben is keuzestress, dat wil zeggen: waar we dadelijk pizza bestellen. Zo kunnen we de hele avond nog aan elkaar pulken. We ontdekken bij elkaar waar het nog pijn doet, wat er precies misging. Wat er enorm gênant was en waarom we dat vonden.
De littekens op onze ziel, gekerfd door onbeantwoorde liefde of een tragisch einde aan een affaire, zijn ook de landkaart voor onze relatie. Ik leer waarom jij soms onzeker wordt en ik vertel je dat mijn houding 50% bluf is. Natuurlijk ben ik net zo onzeker als iedereen, ik laat dat alleen niet merken. Wanneer je me kent, kun je het zien. Voor mij word je steeds mooier naarmate ik je beter leer kennen. Hopelijk werkt dat bij jou ook zo.
Zo vertrouwd als dit kan het voelen, om te lachen om je onzekerheden. Je te plagen met onbenulligheden en dodelijk serieus te zijn wanneer je aangeeft dat het pijn kan doen. Zo dichtbij als onze gedachten komen, zo kruipen onze lichamen ook tegen elkaar. We zoeken toenadering en zekerheid bij elkaar. Terwijl we uit ervaring weten dat niks absoluut en eeuwig is. We hopen, tegen beter weten in, op elkaar.
