Ik ben de perfecte man.
Dat vinden vrouwen, niet ik.
Tenminste, als ik mijn vrouw mag geloven.
Ik zal het proberen uit te leggen.
Ik ben nogal kinds aangelegd.
Als ik op het lokale strandje lig, staan er binnen een mum van tijd een stuk of vijf vriendjes en vriendinnetjes van de Draken bij mijn handdoek en moet ik mee het water in. Uren later strompel ik dodelijk vermoeid terug het strand op en hebben de kinderen de tijd van hun leven gehad. We ‘lummelen’ met de strandbal, ik leer kinderen zwemmen, we houden een waterpistolengevecht en we bouwen zandkastelen. In het diepste geheim vullen we emmers water die we -middels een snedig plan – over de zonnende moeders proberen te gooien gooien. Met de nodige herrie, zodat de dames op tijd kunnen wegduiken.
De gehele middag heb ik kinderen op mijn nek en de moeders kunnen ondertussen gezellig roddelen.
De moeders van die schobbejakken kirren tegen mijn vrouw dat ik zo’n leuke papa ben en dat ze maar boft met een vent zoals ik. Oké, misschien is mijn lijf niet Goddelijk, maar mijn speelsheid maakt mij een perfecte vader. Zeggen ze.
mijn vrouw kaatst terug dat ik nog geen spijker in een plank kan tikken.
Schwarzwälder Kirchentorte, gemaakt door Draak 2!
Bakken met kinderen vind ik tof.
Samen met mijn Draken bak ik de lekkerste creaties. Maar ook met vriendjes en vriendinnetjes bak ik grote taarten. Vol trots rijd ik de kinderen naar huis, inclusief bakresultaat.
De kinderen beginnen hyper te gillen hoe gaaf het was en de moeders knabbelen met trotse, vochtige ogen van het bakwerk.
Niet veel later ontvangt mijn vrouw de appjes. “Als hij vrijgezel was, zou ik het wel weten hoor.” “Wat bof jij toch, met zo’n leuke vent.”
Mijn vrouw tikt terug dat een relatie met mij vooral erg veel caloriën oplevert.
‘t Is een paard, mensen!
Kinderen uit de buurt komen graag bij ons tekenen. Want de papa van de Draken kan dat zo goed, zeggen ze.
Ik laat ze zien hoe je het beste een oog kan tekenen, of ik maak een tekening van hun favoriete dier. De kinderen komen thuis met hun kunstwerken en met verhalen over die malle papa en zijn clowneske strapatsen.
Je snapt het; de appjes stromen binnen.
Een afbeelding, voordat ik aceton in mijn ogen smeerde.
Ik plaats zonder enige gêne foto’s van mij op internet. Ook al zijn het foto’s waar het resultaat van een middagje make-uppen met mijn dochter zichtbaar is.
Ik geef daar niets om. Ik vind niet dat ik voor gek sta; ik heb een leuke middag met mijn dochter doorgebracht en daar ben ik trots op.
Moeders vertellen mijn vrouw dat hun kerel liever VI kijkt dan dat ze nagels laten lakken.
Mijn vrouw appte terug dat ze de rest van de avond een bizar zielig huilende man in huis had, omdat hij de oogschaduw probeerde te verwijderen met nagellakremover.
Maar ook in de supermarkt val ik op. Ik kreeg zelfs een briefje van een vrouw, waarin ze mij schreef dat ze van zo’n leuke vader ook wel een kind wilde. Lees hier dat verhaal.
Mijn vrouw vertelde mij laatst dat ze daar best onzeker van wordt. Van al die positieve reacties over mij.
De dames zien alleen mijn positieve kanten, maar ze hebben geen idee van al mijn nukken.
Daarom hebben we samen een oplossing bedacht.
“Vertel ze gewoon dat ik elke avond op de bank lig, doodop, met een chagrijnig hoofd en een zak chips om mijn mot weg te eten,” opperde ik.
“Dat geloven ze nooit,” antwoordde ze.
“Dan maken we daar toch een foto van?”
Zie hier de perfecte man.
