Bron: Pixabay
Vanwege haar privacy kan ik hier haar naam niet noemen. Na lange tijd respecteer ik die ook. Ik moet de pijn ook nog eerst verwerken. Als dit al mogelijk is.
Ik vond haar via een site en het leek wel of zij gevonden wilde worden. Door mij. Soms is er een bestemming. Wat was ik verliefd op haar en bij de eerste aanblik wist ik dat zij de ware was.
Zij toonde ook haar liefde aan mij, het spatte er gewoon af. Het was een overspringende vonk die je slechts zeldzaam in een leven meemaakt.
Haar prachtige kaaklijn en diep donkere ogen deden mij smelten van geluk en de directheid en haar lief karakter waren helemaal mijn ding. Wij voelden beiden een enorme chemie tussen ons. Het klikte gewoon.
Wij besloten al snel te gaan samenwonen en misschien was dit te vroeg. Ik overlaadde haar met cadeautjes en verloor haar geen moment uit het oog. De hele buurt was verrukt over haar en zij was geliefd bij iedereen.
“Wat is zij mooi”, hoorde ik van allen. “Lief en aanhankelijk”. Zij maakte geen onderscheid, knuffelde met iedereen en haar energie was eindeloos. Wispelturig en sportief en altijd uitkomend voor haar eigen mening. Die had zij nu eenmaal en dat hoorde bij haar. Haar standpunten waren nu eenmaal onwrikbaar en dat accepteerde ik.
Wij liepen langs het strand en maakten eindeloze wandelingen en hadden aan één blik genoeg. Als wij bij een strandtent iets dronken waren alle ogen op haar gericht. De mensen keken nu eenmaal graag naar haar, ze trok het aan.
Op de bank kroop zij dicht tegen mij aan. Ik streelde haar haren, waarbij wij elkaar verliefd aankeken. Wij waren al een jaar gelukkig met elkaar, deden alles samen en soms was ik bang dat deze droom uit elkaar zou spatten.
Mijn angst bleek reëel
Het ging niet meer. Langzaam begon ik haar roep te begrijpen. Zij had meer ruimte nodig, want kennelijk beknelde mijn kleine woning en onze relatie haar ontwikkeling. Er ontstonden kleine irritaties. Zij gooide regelmatig een bord op de grond en ik deed dit af als een normaal relatieprobleem.
Ze zag het niet meer zitten en liep weg en telkens haalde ik haar terug. Zij miste haar familie en ik kon dit begrijpen. Ik heb haar zelfs naar haar nieuwe huis gebracht en met diepe tranen namen wij afscheid van elkaar. Dagen lag ik huilend op mijn bed, met al die mooie herinneringen aan haar.
Ik kon er niet mee omgaan en stiekem stalkte ik haar. Zij heeft inmiddels een eigen gezin, het is snel gegaan.
Het maakte mij gelukkig als ik haar met haar kinderen zag spelen, maar ook zo bedroefd. Mijn geluk was mij niet gegund en ik moest verder.
Ik probeer te leven maar zie haar nog steeds overal, kan haar geur nog ruiken en denk dan aan alle mooie momenten die wij samen hadden. Mijn huisarts zegt dat het moet slijten, maar ik weet wel beter.
Laatst was ik in de schuur en kwam nog wat spulletjes van haar tegen. Haar riem, haar halsband en haar voerbak. Ik hoop dat zij gelukkig is, mijn lieve trouwe viervoeter. 😛
Ik dacht eerst dat ze wat kwispelturig was, maar ik zeg ‘bezint eer ge begint’ hé 😉