Hallo lieve mensen! Mijn naam is Gabriël en ik tik best veel blogs op deze puike pagina, maar de afgelopen drie weken even niet. Ik had vakantie. Dus moet ik mij opnieuw voorstellen, want drie weken niet op internet actief zijn betekent dat je compleet vergeten bent.
Ik ben dus Gabriël. Ik ben getrouwd, ben 39 jaar en ik ben de trotse vader van twee Draken. Dit is mijn leven.
De afgelopen weken heb ik doorgebracht met mijn gezin.
We zijn 10 dagen naar Duitsland geweest, we zijn bij mensen op bezoek geweest, we hebben pretparken bezocht en nog veel meer toffe dingen gedaan. Ongeveer 2 dagen ben ik alleen geweest want ik heb dat nodig. Heel veel drukte en prikkels maken mij licht ontvlambaar. Mezelf sporadisch terugtrekken is voor iedereen beter. Hoewel, het had ook aantoonbare redenen.
Ik ben twee keer naar het ziekenhuis moeten gaan.
Ik besef me dat ik nu je aandacht heb getrokken. Want waarom moest ik naar het ziekenhuis? Enge ziekte? Gebroken botten? Tarrels?
Nee.
Veel erger.
Het begon met een bezoek aan de huisarts. Uiteraard een vervangster, want de echte huisarts zat ergens palmbomen te tellen. Over mijn impotentie heb ik het dus maar niet gehad. Da’s best gênant, om het over mijn weigerende ros te hebben, tegen een jonge vrouw van hooguit 25 jaar oud.
Bron: Tegelizr
Ik had snurk-klachten, pijn in de hartstreek, weinig energie en mijn hart ging nogal tekeer, als ik mijn vrouw moest geloven. Oh, en een bultje op mijn linker ooglid.
Toch een lid dat enigszins een flinke rode knop heeft. Dit terzijde.
De amazone met bambi-oogjes hoorde mijn relaas aan, bekeek mijn harde knop, wuifde het weg als ware het een ontstoken kliertje, luisterde naar mijn hart en ze nam mijn bloeddruk op. Twee werkdagen later zat ik bij de KNO-arts, waar ik wederom ontvangen werd door een assistent. Een man dit keer. Met de nervositeit van een dreumes die bij Sinterklaas op schoot moet. Ook hij vond het allemaal wel meevallen, maar ging toch overleggen met de echte arts. Een uur later stond ik buiten, met een apparaat in mijn armen. Een nacht lang moest ik het apparaat aangesloten hebben, dragend in een zakje dat om mijn romp gebonden was. Dingetjes in mijn neus en een groen lampje dat reageerde op mijn ademhaling.
Een dag later bracht ik het apparaat terug. Wéér naar het ziekenhuis.
De assistente las het machientje uit, keek mij meelijwekkend aan en ze zei: “we hebben voldoende informatie.”
Ik wacht nog op de uitslag van het onderzoek; dinsdag aanstaande, om 8.55u krijg ik te horen hoe ziek ik daadwerkelijk ben.
Maar die ene zin van de kno-arts krijg ik maar niet uit mijn hoofd: “Probeert u eens een kilo of 5 af te vallen. Snurken en lusteloosheid wordt mede veroorzaakt door overgewicht.”
Dit is mijn leven.
Hoe nu verder?
