Bron foto: schrijver zelve
Als muziekliefhebber zag ik dat er een nieuwe show op tv zou komen. The big music quiz. Leuk! Direct dacht ik aan Top2000 Quiz en dé beste muziekquiz ooit, Never mind the buzzcocks van de BBC. Later nog eens in het Nederlands gedaan onder de naam Doe Maar Normaal. Geniale satirische humor gecombineerd met goede muziek. Never mind the buzzcocks zou een blauwdruk moeten zijn voor andere quizzen, zegt de volkomen onbevooroordeelde ik natuurlijk.
Afijn, ik zat klaar op een vrijdagavond voor The big music quiz. Gepresenteerd door Humberto Tan. Toen had er al een belletje moeten rinkelen. Op RTL 4. Dat zou al gauw een alarmbel moeten zijn. Maar ja, muziekofiel als ik ben, zat ik keurig op de bank. Schaaltje chips en noten op schoot. Gezellig! Nog even de ellenlange reclame overleven die af en toe onderbroken werd door een of andere vaag kinderprogramma en dan kon het los gaan.
Het begon! Mijn hersens, schijndood gemaakt door het programma ervoor, leefden spontaan op. The big music quiz! Ik ging er goed voor zitten. Dit ‘goed voor zitten’ duurde ongeveer net zolang als het nummertje dat een oversekst konijn na een jaar onthouding weer mag maken. En om maar even in konijnentaal te blijven: wat een rukprogramma.
Bij het openingsbeeld zag ik al in het donker mensen té spontaan opspringen uit het publiek en té goed meedansen en -klappen op de begintune. Het licht ging aan. En om deze té goed uitziende ‘spontaan’ dansende mensen heen, stonden Alie en Henk geforceerd mee te waggelen en klappen. Een hele zaal vol. Alies en Henks, Beppies en Gertjannen en tante Treessen stonden met hun op en neer wippende handtassen krampachtig mee te doen alsof de vloer van lava was.
Het was by far de meest tenenkrommende openingsscène die ik ooit gezien heb in een show. En dan moest de quiz nog beginnen! Maar na het zien van een dansende Humberto en zijn houterig swingende gasten, was ik er al helemaal klaar mee. Gatverdamme! Houd toch eens op met die gemaakte gezelligheid! We zeggen altijd dat de regering ons betuttelt. Maar wat is dit dan wel niet? Dit is gewoon de blokjes kaas en plakjes worst gedwongen bij iemand door de strot duwen!
Je gaat het leuk hebben! Begrepen!
Dat is geen gezelligheid. Dat is SM!
Ik weet zeker dat van te voren het publiek zo goed is geïndoctrineerd, dat ze wel mee moeten doen met dansen, klappen en zingen. Want anders is het niet leuk. De mooie mensen vol in beeld, (het DWDD-principe) en de slecht-ter-been-gasten en lelijkerds achterin. We moeten het immers gezellig houden, nietwaar?
Dan net zolang inpraten op het gepeupel, dat ze niet meer anders durven dan meedoen. Straks heb je helemaal voor niets dat takke-eind vanuit Limburg gereden. En kom je niet met je ‘breek’dansen op TV. Nog erger, als je niet meelacht en springt, mag je niet met Humberto op de foto. Bij zo’n belofte zou ik overigens spontaan stoppen met springen.
De muziekquiz was uiteraard een even grote deceptie. Ik heb het tot het eerste reclameblok getrokken. Maar toen zelfs mijn nootjes in mijn bakje begonnen te smeken om opgegeten te worden, zodat ze niet langer die klapvee-ellende hoefden te kijken, zapte ik weg. SM is leuk, maar zelfs ik heb grenzen.
Het klapvee-deel is vooral blijven hangen. Wat zijn we dan ook een raar volkje. Gewillig laten we ons soms de debielste dingen doen. Ik scheld er nu wel op, maar de kans is groot dat ik binnenkort op tv te bewonderen ben. Wellicht wordt het een succes, wellicht ga ik af als een gieter. Ik hoop dan wel één ding. Als ik afga, dan wel heel graag voor écht niet voorgekneed of gehersenspoeld publiek.
