Op een avond zat ik gezellig met een groep dames te kletsen over seks.
De reden waarom is niet heel erotiserend. Ik ga meespelen in een theaterstuk dat over seks gaat. En de dames spelen allemaal een hoer.
Of nou ja, een hoer, da’s een denigrerend woord.
De dames spelen een courtisane. En ik speel een interviewer. Ik ga de dames ondervragen over hun beroep en gaandeweg kom ik erachter dat vooroordelen over hun vakgebied dieper in de genen van de mens zitten dan gehoopt. Terwijl de dames erachter komen dat zij stikken van de vooroordelen over de man.
Tot zo ver de teaser.
Komt allen kijken, ergens in december 2018!
Bron: Pixabay
De bewuste avond was bedoeld om elkaar te leren kennen.
Het theaterstuk is namelijk heftig om te spelen. Want de dames staan zonder decor zonder medespeler op een podium en ze praten over seks alsof ze over trapleuningen kletsen; zonder enige vorm van gêne.
Om dat geloofwaardig over te brengen zullen de dames uit hun comfortzone moeten stappen. Want vrouwen die openlijk over hun seksualiteit of hun ervaringen op seksgebied praten; het is nog steeds een taboe.
En juist daarover ging het gesprek.
Sinds de BH-verbrandingen en de Dolle Mina’s is er wat het taboe betreft nog steeds niet veel veranderd. Om een voorbeeld te noemen; als een man zegt dat hij zijn vrouw het wit uit haar oogbollen geneukt heeft is hij de held van de afdeling waar hij werkt.
Zeker als zijn collega’s allemaal een klein stijfje van desbetreffende vrouw krijgen. Want bewonderingswaardige tieten, benen of bips.
Maar als een vrouw bij de koffiecorner vertelt dat ze de nacht ervoor door haar partner volledig uit elkaar getrokken is, dan is zij voor immer de sloerie van verdieping 5.
Terwijl ze niets anders doet dan haar mannelijke collega; ze schept op over haar seksleven.
De regisseur -een man- vond dat de dames precies de kern van het te spelen stuk raakten.
Door middel van dit theaterstuk wordt er wellicht een discussie op gang gebracht. Bij de toeschouwers. Het taboe wordt bespreekbaar.
En om die reden komt eind 2018 het stuk op de planken.
Vrouwen onderling doen redelijk eerlijk oreren over hun seksleven, of het ontbreken ervan.
En dat heb ik geweten. Want de dames begonnen na vijf minuten serieus te hebben gebabbeld hinnikend te ginnegappen over piemels, afknappers bij mannen of juist lustopwekkende lichamen.
De regisseur vond het prima. Openlijk over seks praten; het is precies wat hij zoekt.
En ik?
Ik at een brownie en verslikte mij toen iemand de term “Blue Balling” de huiskamer in slingerde.
Het kan verkeren.
