Bron: Morguefile.com
Mannen weten enkel hoe mannen zelf zijn. Want hoe vrouwen zijn, dat moeten mannen blijkbaar steeds opnieuw leren. Dat hebben we de laatste dagen wel weer gezien, met bijvoorbeeld de alom beschreven, bejubelde en bekritiseerde hashtag-me-too-actie. Maar, ligt dat nu aan ons leer-resistente mannen? Of toch meer aan jullie, steeds weer veranderende vrouwen?
Ik heb ‘t in het verleden vaak ervaren: dacht ik een vrouw eindelijk een beetje te kennen, te weten wat ze wilde en hoe ze behandeld wilde worden, veranderde ze op slag en stond ik weer met mijn ziel onder de arm omdat ik haar toch echt totaal verkeerd behandeld had.
Een voorbeeldje? Ik had een tijdje geleden een vriendin. We gingen samen uit, vonden elkaar interessant. Ik was charmant, zij door mijn charme overmand. We stuurden elkaar lieve, soms zelfs ‘hete’ whatsapp-berichten en duizenden kussen en hartjes. Ik deed dat, omdat ik dacht dat zij dat leuk zou vinden. Zij deed het om dezelfde reden. Niet vanuit het vice versa principe: of ík het leuk vond, interesseerde haar niet. Zij dacht zélf dat zij het wel leuk vond.
Na een maand of twee vond ze dat ineens niet meer. “Zoetsappig gedoe,” zei ze, “ik wil dat je me buiten ‘t bed behandelt als je beste maatje en in bed als een bitch. Lekker hard, dáár houd ik van.” Okido, geen probleem. En op het moment dat ik dacht dat ik alles deed zoals zij wenste, riep ze: “Jij hebt ook totáál geen respect voor mij! Je dendert over me heen alsof ik je bitch in bed ben.”
Het haar eraan herinneren dat dat een tijdje geleden nu juist haar eigen wens was, hielp niet. Dat was ze alweer vergeten. Maar: het lag niet aan mij, zíj was veranderd binnen onze relatie, zei ze. Relatie? Hadden we al een relatie? Ik dacht dat we – op haar initiatief – beste maatjes en bedpartners waren, maar over een relatie had ik nog niet nagedacht. Ik stomme man.
Elke keer als ik een leuke vrouw tegenkom, moet ik weer opnieuw met de cursus ‘weet wat een [lees: deze] vrouw wil’ beginnen. De ene wil lekker stevig behandeld worden, de volgende vindt ‘hé, lekker ding’ al intimiderend. De ene geeft mij een zachte kneep in mijn bil in ‘t café, de volgende voelt zich al ongemakkelijk als ik haar even iets langer aankijk, gewoon omdat ik haar een leuke vrouw vind. Soms sta je als man dan wel even met de handen in het – al dan niet aanwezige – haar: “Wat wil déze vrouw nu weer?”
Daarom pak ik het anders aan. Ik flirt niet meer. Ik laat me beflirten. En anders maar geen date. Ik behandel iedere vrouw zoals ze mij behandelt. Ik praat met haar op de manier waarop ze met mij praat. Verandert er daarin iets? Verander ik mee – voor zolang ik daar als man mee kan leven natuurlijk.
Ik spiegel me een breuk, maar het werkt wel: ik word ineens een ‘makkelijke, fijne, respectvolle man’ genoemd. Heb ik geen initiële input voor mijn acties en/of reacties, doe ik gewoon helemaal niks. Want zolang je niks doet, kun je ook zo goed als niks fout doen. Spiegelen is de nieuwe mannelijke spontaniteit.
gelukkig heeft dit niets met het ‘metoo’ verhaal te maken… en tja, mannen zijn al net zo wispelturig 😉