Bron: Morguefile.com
De titel zegt genoeg. Ons aller Guido heeft ‘t weer geflikt. Voor degenen die de geschiedenis niet kennen: Guido is een van de leden van onze Commune van de Bordeauxrode Losers (kort: D.c.v.d.b.L.), onze huisgemeenschap van vier wanhopige mannen en twee deeltijdkinderen. En Guido is depressief; dat was na zijn eerste – volgens hemzelf ‘niet serieuze’ – poging wel duidelijk.
En nu voel ik mij de loser. Degene die gefaald heeft. Want ik was degene die hem eruit zou trekken, die erop wilde gaan toezien dat hij weer met beide benen in het leven wílde staan. En toch wilde hij niet. Alweer niet. En ik heb het niet kunnen voorkomen.
Over het hoe en wat wil ik niet al teveel kwijt. Guido ging een eindje wandelen, de rest mag u er zelf bij fantaseren. Het leek goed met hem te gaan: hij woonde weer ‘binnen’ (niet meer in het tuinhuis) en we praatten veel. Over wat we wilden gaan doen met z’n allen, over vrouwen (sorry, dames) en over zijn en mijn ex(en), over de zin van poepen-met-smartphone en over de zin van leven. Niet ‘Hét Leven’, gewoon leven. En over bucket lists, dat ook.
Guido wilde dolgraag ooit nog een keer naar een concert van Celtic Frost. Ik nam me voor het te regelen. Maar nu is de gitarist ineens nog eerder dood dan hij. Guido wilde dat zijn ex hem nu eindelijk eens met rust zou laten. Ik nam me voor om te kijken welke juridische maatregelen genomen konden worden. Ik heb nog steeds niet gekeken. Guido wilde zo graag een keer Dead Snow 1 en 2 met ons mannen kijken. Ik nam me voor ze te downloaden voor een zombie-avondje met bier. Yet to come.
Guido wilde en ik nam me voor. Maar dat verhipte leven kwam er telkens tussendoor.
Te druk: werk, de kinderen, nog meer werk, huishouding, vrouwen, andere zorgen. We praatten wel veel in de avonduren, maar ik was soms simpelweg te moe. En ik voelde me ronduit schuldig als ik dacht: ach nee hè, niet wéér praten… nu éven niet? Ga alsjeblieft gewoon weer léven, Guido? Zo moeilijk is dat nu toch ook weer niet?
Blijkbaar wel. En dus ging Guido wandelen.
Nu zit hij in een kliniek. Ook daar wil ik, omwille van Guido, niet teveel over zeggen. Guido zelf kijkt bij ieder bezoek stoïcijns naar de muur en mompelt: “Vertel het die hele godvergeten wereld. Vertel het aan iedereen die me kent. Vertel maar dat ik geen zin meer heb in dit kutleven met al die kutmensen erin. Het kan me allemaal geen zak meer schelen.”
En ik brom terug: “Dat doe ik niet. Want daarvoor is die godvergeten wereld nog steeds te leuk. Daarvoor geeft iedereen die jij kent nog teveel om je, ook al wil jij dat niet zien, ook al hebben ze allemaal hun eigen kutlevens. Ook een kutleven is – desnoods met een beetje hulp – levenswaardig te maken.”
En ik weet ook wat zijn antwoord dan telkens weer is: “Ach man, ga toch fietsen.”
Waarom zou je het niet vertellen? Er is niet echt een reden om dat niet te doen. Behalve dat mensen liever het niet willen begrijpen.
Wel goed dat je probeert er te zijn voor hem op je eigen manier. En Guido zal zelf mensen moeten vinden die met hem Celtic Frost en Dead Snow te kijken. NL is sociaal best schraal en steeds drukker met “sociaal” media, dus hulp met samen leuke dingen doen is nooit slecht. (Plus kaarten worden steeds duurder, stelletje hebberts.)
Hij wil het misschien wel zien. Hij kan het niet zien. Kut depressie.