Ode aan de bitterbal

31-10-2017 door Pascal Vugts

Bron: Wiki Commons

Wij mannen houden van snacks. Snacks vormen een universum an sich. Normaliter zijn we redelijke makkelijk eters. We gaan mee in de kookfratsen van onze geliefdes. Doen we niet moeilijk over, omdat we weten dat tegenover elke zompige pompoentaart en een met halleluja-zaden doorspekte ovenschotel een ongeremd Bacchanaal vol vettigheden mag staan. Balansen, noemen we dat in mannelijk dieetjargon.

Van alle Hollandse snacks is de kroket een van de stamvaders. Een geliefde delicatesse die op een voetstuk staat. Al stamt de vleeskroket oorspronkelijk uit Frankrijk en is het daarom chiquer te spreken over een ‘croquet’, we blieven ‘m graag. Wist je dat de dwergvariant van deze snack zelfs een van de drijfveren achter Hoemannendenken vormt? Dit diep bewaarde geheim is echt waar! Het is de bitterbal (of beter nog: een veelvoud daarvan) waar wij het om doen.

De bitterbal vormt de spil van iedere redactievergadering. Geen schrijversclub compleet zonder de aanwezigheid van deze bruinkrokante vrind met zijn zachtmoedige vulling van heerlijk geurende ragoût. Het is een van de pijlers van dit platform. Zonder de bitterbal slaan redactionele discussies sneller dood dan een glas bier waar met een vette mond van is gedronken.

Bitterballen vormen de magneet die meer dan louter handen naar zich toetrekt. Ze trekken kameraden, gezelligheidsdieren en gangmakers aan. Natuurlijk zijn we ter redactie niet vies van andersoortige snackhapjes: een worst-kaas scenario is altijd meer dan welkom, net als een dampend mandje variatie aan frituurhoeraatjes. Maar van al dat bruine fruit is de bitterbal de ware koning.

Ter lering en vermaeck: de favoriete snacks van enkele redactieleden. Uiteraard geheel los van de bitterbal, want die staat fier op nummer 1.

Luuk:
Gewoon de bitterbal hè, gedoopt in asociaal veel mosterd. Het lekkerste is een halve bitterbal. Die kun je dan als een soort van lepeltje gebruiken om nóg meer mosterd te scheppen.

Pascal: 
De satékroket. Saté en een kroket in één: culinaire liefdesbaby’s komen zelden tot zo’n gastronomisch hoogtepunt.

Freek de M.:
De Mexicano. Want die proef je nog zes keer wanneer je boert. Die is dus extra lang lekker!

Gabriël:
De shoarmarol. Wederom het beste van 2 wereldkeukens, ditmaal met schaap en frituur.

Bert: 
De bamischijf. Met je hand lekker kinderlijk ongeremd door de ketchup en mayo halen en er in je smoel weer uitzien als een ventje van vier.

Denis:
Crispy chicken wings, met van die sweet chilisaus. Ik kluif nu eenmaal graag op knapperige, zoete, hete kippetjes.

Gerwin:
Een kipcorn met curry. Zo’n unit steekt zelfs de bitterbal naar de kroon en wordt derhalve dan ook niet zelden in dezelfde verpakking aangetroffen, zij het in een wat kleinere vorm dan de wat forsere knapen die we bij de betere frietzaak aantreffen. Maar hoe groot of klein ook, de kipcorn curry matters gewoon enorm to me.

Jan:
Zo’n emmertje lauwe taaie bitterballen van onder de infraroodlamp bij de Texaco.

Dennis (De Laatbloeier):
De Berenklauw. Vooral omdat ik het, als Brabantse kolonist onder de Amsterdamse smog, raar vond om een gehaktbal speciaal met saté saus te zien! Maar dat ding smaakte nog verrekte goed ook én geen blaren wanneer je na het eten in aanraking met zonlicht komt!

Freek van L.:
De frikandel. Daar heb je wat aan. Een stevige hap gemalen vlees over de herkomst waarvan je allerlei fantasieën kunt hebben. Een stevige bite, en bovendien lang, zodat je er ook lang plezier van hebt.

Marc van Lier:
De berenhap. Mét pindasaus, voor als je berehonger hebt en omdat je dan geen pindasaus over je frietjes hoeft te laten gieten (want klef).

Peter:
De frikandel. Zes dagen per week eet ik geen vlees en om dat te vieren neem ik elke zondag stiekem een frikandel: wat een genot om die heerlijk gekruide vette staaf vol slachtafval binnen twintig seconden weg te malen!

Nicky: 
De berehap. Het allerlekkerste aan dit taalkundige pareltje is het bestellen ervan, daarbij is saté met ui een gouden combinatie.