Bron: Morguefile.com
Ik las laatst het artikel van HVD-zus Annet, over het feit dat ik de foute strategie, de spiegel-strategie (die overigens tot nu toe verrekte handig is gebleken), gekozen had. Daarom keek ik maar weer eens in een echte spiegel. En ik geef het grif toe: ik ben een ietwat iele man. Of laten we het anders zeggen: ik ben géén spierbundel. Dat kan in de dating-wereld nog wel eens nadelig zijn.
Als ik een spijkerbroek aan heb, mag het zeker geen ‘skinny’ geval zijn, want dan zie je de contouren van je figuur. En dat figuur heb ik dus niet. Hoeveel ik ook vreet en zuip, ik blijf van kruin tot kalknagel een lat. Behalve mijn buik: die groeit meteen als ik vakantie heb. En ook tussen de vakanties door. Mijn Buddha-buik.
Van tijd tot tijd (zo om de dag) vind ik dat aan die lichaamsverhoudingen weer eens iets moet gebeuren. Ik wil wat meer bovenbeen en minder onderbuik. Een optisch waarneembare biceps is ook allesbehalve een luxe. Vrouwen zien dat.
Als ik naar mijn collega’s kijk, zie ik de zes verpakte bierblikjes slinks uit hun design-hemden koekeloeren, afgetopt door welig tierend borsthaar. Zelfs dát heb ik niet. Soms (nu, bijvoorbeeld) sta ik dus voor die spiegel en denk: ik ben een mager, kaalgeplukt scharminkel. Daar moeten spieren aan. Dat buikje, dat groeit naar hartenlust (en pizza-met-bier-lust). Maar de rest dus niet.
En wat doe je dan als man? Juist. Je googelt weer eens wat. Iets met trefwoorden als “bodybuilding for dummies”, “snel vette biceps krijgen”, en “please, create my body of God”. De Engelse termen leveren weliswaar ook nog andere zoekresultaten op: veel vrouwelijke bodies of God, bijvoorbeeld. Heel plezierig. Maar het aantal haalbare oplossingen bij mij in de buurt blijft karig.
Ik struikel in het proces wéér over mijn letterlijk ‘eeuw’-oude voorbeeld: de Bengaalse bodybuilder Manohar Aich. Die goeie man had ik al eerder voorbij zien komen: ik krijg nu eenmaal op ‘gezette’ tijden een lichaamscrisis; de wereld om mij heen wordt steeds fitter, maar ik niet. Iedereen pimpt erop los En het lijkt wel alsof alles wat met body-pimpen te maken heeft, ooit verenigd is in Monahar. In ieder geval als Google het voor het zeggen heeft.
Stokoud, met jaloersmakende spieren. De man blijft me fascineren. Manohar heeft zo’n anderhalf jaar geleden, op 104-jarige leeftijd, al het hiernamaals gekust, dus nu kan hooguit zijn lijk in de kist nog als voorbeeld dienen voor mij. So sad. Waarbij ik mij dan gelijk weer afvraag of Bengalen wel in een kist begraven worden. En of hij met zijn gerimpelde mega muscles überhaupt wel in een kist zou passen. En of hij zo lang geleefd heeft door al die gepimpte spieren rond zijn hart of door al die hartelijk gepimpte dames die hij door zijn Mr. Universe-status heeft mogen genieten.
Kern van het geheel: ook een bodybuilder geraakt uiteindelijk in eeuwigdurende horizontale positie. Of op een Bengaalse brandstapel. Of uitgeblust in een te krappe urn. En daar is mijn nabij gelegen oplossing (weer): waarom zou ik mij in het heden uit de naad werken voor een puur optisch resultaat, wanneer ik in het hiernamaals toch voor eeuwig kan blijven liggen? Juist. En ik pas zo in ieder geval nog prima in een XS-kist.
Iemand nog een biertje?
