Arthur (foto: zijn moeder)
Zo’n kind van vijftien maanden is natuurlijk een enorm gezeik. Als je het objectief bekijkt, is het niets anders dan een egoïstisch huftertje dat alles van je afpakt. Je slaap, je tijd, je geld, je vrouw. Om maar wat te noemen. Op een of andere manier is er echter iets bij ons ingebouwd waardoor we het doorstaan. Sterker nog, we worden gaandeweg gevoed met gevoelens van liefde. Darwins versie van het Stockholmsyndroom.
Ik ben net terug van tien daagjes Italië en weet nu dat het daar nog ernstiger ligt. Die hele maatschappij is bevangen door bovenstaand principe. Werkelijk iedereen bekommert zich er om de liefde en aandacht van ons parasietje.
Dankzij de kleine Arthur is mijn Italiaanse woordenschat verdubbeld. Naast ciao, caffè en cattenacio, ken ik nu ook chiacchierone, picolino en biondino. In zo’n beetje elke ruimte waar we kwamen, werd het tegen hem gezegd. Babbelkont, kleintje en blondje. Met een enthousiasme en warmte die ik in Nederland alleen ken van bezoekjes aan en van vrienden en familie.
Arthur vond het geweldig. Hij spreekt nu ook een klein woordje Italiaans. Zijn fanatieke “alló, alló!” werd daar al snel “auw, auw!”. Hij merkte dat dit in deze omgeving op een of andere manier meer resultaat opleverde. De pijnkreet van thuis, was voor tien dagen een groet. Een soepele geest gelukkig.
Onze dreumes had kortom een geweldige tijd. Wij ook. In elk restaurant en café konden we rustig onze hapjes en drankjes naar binnen werken. Arthur kreeg ondertussen van diverse anderen positieve aandacht. Niemand die zich aan hem stoorde.
Oké, er was wel één persoon die hem irritant vond. We liepen een pleintje op en Arthur zat helemaal in zijn Italiaanse modus. Als een ware chiaccierone babbelde hij wat vanuit zijn kinderwagen.
“Hij moet zijn fokking bek houden!”
Met onvervalste Amsterdamse tongval kwam het van een tafeltje. Een puber. Mijn vriendin sprak in hetzelfde dialect terug. Het meisje verstijfde, sprak plots geen enkele taal meer. Kennelijk was ze hier niet de enige die zichzelf kon verstaan.
Het was voor iedereen in één klap duidelijk dat de vakantie ooit weer over zou zijn.
