Bron: Morguefile.com
Ja. Het is zover. Ik ben ziek.
Niet enkel kwakkelig of beetje brak. Ook niet enkel ‘ziek als een man’ (met andere woorden: niet ziek). Nee, ik ben hártstikke erg ziek. En zielig, ook. Zo belabberd als een mens maar zijn kan. En dat kan dus niet, want zonder mijn waardevolle functionaliteiten gaat de wereld ten onder. Dat is duidelijk.
Ik kan niet op mijn werk verschijnen, waardoor mijn werkgever zwaar in de problemen zal komen. Tenminste, dat hoop ik, want dan ziet het management eindelijk mijn onmisbaarheid. Ik kan de kinderen niet fatsoenlijk opvangen, waardoor mijn ex in de stress raakt, want ‘háár dagen zijn nu eenmaal van háár’ en zij moet ‘óók een keer aan zichzelf denken, ja?!?’ Mijn date zal ik af moeten zeggen, wat voor haar zonder meer een persoonlijke catastrofe zal zijn.
Maar bloggen zal ik, zelfs vanuit de bedstee. Den HoeMannenDenken ghetrouwe blijf ick tot inden doet.
Ja, lieve vrouwen, mannen kunnen ook écht ziek zijn. Niet dat beetje snotteren dat voor een fikse griep wordt aangezien. Nee, ook niet die schamele rugpijn die voor een hernia door moet gaan. Niet die 42 graden koorts die je als man alleen maar krijgt na een ononderbroken sauna-met-seks-sessie van twee uur.
Nee, uw nederige Denis heeft een longontsteking. Een dubbele zelfs. En als ik ooit weer beter word, vermoord ik die idioot die die antibiotica-pillen tot werkelijk onslikbaar formaat heeft weten op te blazen. Elke pil, alias Kim Jong-un’sche atoom-torpedo, kokhals ik er zonder pardon weer uit.
Tot ik moe ben van het kokhalzen en het ding in mijn slokdarm blijft steken, alwaar de neerwaartse peristaltiek uiteindelijk toch maar zijn werk doet. Als ik dan nog niet gestikt ben, plonst het gevaarte – ik noem ze stuk voor stuk ‘Das Boot‘ – in mijn maag. Van daaruit vaart het ding verder door mijn lichaam, en dus ook naar de longen. Mag ik hopen.
Mijn kinderen zijn gelukkig echte verpleegschatten. Brengen me kopjes thee en oneetbare beschuitjes met van die keiharde baby-muisjes. Ze sissen elkaar toe dat ze ZACHTJES!! moeten doen, want: “Papa sláápt!! Ein-de-lijk!!” Ik hoor ze ‘s ochtends vroeg rommelen in de keuken, op zoek naar mijn geliefde en goed verstopte Koetjes-repen en Bounty’s, omdat ze toch íéts mee naar school moeten nemen voor de lunchpauze.
En ik luister aandachtig als ze met Guido discussiëren over het feit dat papa onvrijwillig dood ligt te gaan en dat Guido toch echt een oogje in het zeil moet houden als zij naar school zijn. Wat Guido vervolgens mompelt, kan ik niet verstaan, maar het lijkt op “bekijken jullie ‘t lekker…”
Ook de overige huisgenoten lijken zeer begaan met mijn lot. Maar goed, dat zijn allemaal mannen. Die wéten hoe het is om als man doodziek te zijn. Immers: geen enkele vrouw die jou als zieke man serieus neemt. Of liever gezegd; geen enkele vrouw die je nog neemt. Bang als ze zijn dat je ze, al dan niet vaginaal, infecteert.
Hoe dan ook; ten tijde van het schrijven van deze tekst lig ik ijlend een koortsstuip weg te zuchten. Een geboorte is er niks bij. Let vooral niet op mij. Ik crepeer toch wel. Mochten jullie mij volgende week missen, dan was het dat.
Leuk jullie Ladies (niet) gekend te hebben.
Beterschap!
Nou Denis ik denk dat elke vrouw een dubbele longontsteking best wel serieus neemt hoor! De farmaceut die jouw pillen maakt duidelijk niet…