Eigen foto
Liefdevolle vrolijkheid alom en dan wordt er gebeld. Wie staat er voor de deur? Asjemenou, het is de lover van oma, met een heel klein pakje. Hij was een beetje eenzaam, dat zagen we in de eerste shots en het is ook nog eens koud buiten, maar nu tovert de stokoude doerak een charmant lachje uit de hoge hoed en oma trekt hem als een volleerde cougar naar binnen. Kijk eens wat ik gevonden heb? En niemand die roept; ‘Terug naar de opvang opa, daar hebben ze boerenkool en neonlicht’. Maar nee, in de herberg is natuurlijk nog volop plaats en er wordt krakend gezoend.
Schattig hè.
‘Hebben jullie het ook zo leuk thuis’, is de boodschap. ‘Niet? Dan had je maar moeten kopen wat wij hadden gezegd dat je moest kopen.’
En dan hebben we het nog niet eens over die vadsige Frank Lammers – Plus of Jumbo, in beide gevallen is het te veel – die in een winters boomstamhutje (waar staan die dingen?) al zakkratsend de kamer binnen stumpert om plaats te nemen aan alweer een tafel vol lekkers, waaraan zijn bijdrage nihil geweest is.
Maar nog veel erger is het verhaaltje, wat ik pas na drie keer kijken een beetje kon plaatsen omdat het scenario zo beroerd in elkaar zit. Meisje brengt ouders tijdens Kerstmis weer bij elkaar.
Je reinste kindermishandeling om de treurige almachts fantasie van al die kinderen van gescheiden ouders te exploiteren in een van kwijlend sentiment druipend spotje. Moeder in een mooi uitgelichte huiskamer met een hele grote boom, hij in een kaal suïcide flatje met een mini-boompje door dat lieve dochtertje aangestoken. En papa mag toch nog aanschuiven. Tegenstrijdige reacties alom. Wat mij betreft ‘zum kotzen!’
Zelf ben ik nog wel even bezig (zie foto). Iedereen fijne dagen, dus maar.
