Fotobron: Pixabay.com
Raar idee. Over een maand kijk ik weer naar curling, langlaufen en schansspringen, alsof ik nooit anders doe. Het is de magie van de Spelen. Als Camiel Eurlings er niet meer toe doet, worden de hoofdzaken weer het belangrijkst. Hoofdzaken die er vier jaar totaal niet toe doen.
Fascinerend hoe het werkt. Beetje zoals het Eurovisiesongfestival. In wezen is het allemaal te saai en te suf voor woorden, maar plak er folklore aan vast en je schoont je agenda er voor op. Niets lijkt belangrijker.
Wat me de laatste jaren steeds meer opvalt, is dat grote sporttoernooien in essentie maar heel weinig met sport te maken hebben. Politiek is veel belangrijker. Als consument vind ik dat wel vermakelijk. Dopingverhalen, steekpenningen, smeuïge praktijken bij de toewijzing van landen, steden en het bouwen van stadions. Erg fout is het allemaal wel. Ik kijk er geen seconde minder door. Integendeel.
De kwalificatietoernooien, waar ik sporadisch per ongeluk langs zap, kunnen ook prachtige teasers zijn. Zo werd ik een tijdje lekker gemaakt met het idee van een Nederlands curling team in Zuid-Korea. Uiteindelijk hebben ze het net niet gehaald, helaas.
Een Oranje team bij een sleutelsport, het zou te gek zijn. Nu moeten we het weer alleen met dat eeuwige langebaanschaatsen doen. Als je eerlijk – en vooral niet Nederlands – bent, de saaiste van alle sporten.
Ach, misschien maar beter ook. Hoe onbelangrijker, hoe leuker waarschijnlijk.
Stel dat Nederland bijvoorbeeld altijd in de ijshockey-finale stond, hoge ogen scoorde bij het kunstschaatsen en het skiën. De cultwaarde van het gebeuren zou snel dalen. We zouden elke winter naar die sporten kijken, in plaats van eens in de vier jaar.
De truien van Mart Smeets zouden ook bij de Hema en de H&M hangen. Daar moet je toch niet aan denken? Leve de obscure wintereditie van De Spelen!
