Bron: Eigen beheer HMD
Ineens stond het bericht in mijn mailbox; wat ik er van zou vinden als de redactie van Hoe Mannen Denken en de redactie van Hoe Vrouwen Denken samen gaan vergaderen. Een keer op een zaterdagavond. In een grote stad. Met bittergarnituur. En vegaburgers.
Ik ben al dagen van slag.
Op het internet ben ik namelijk assertief.
Ik doe mij voor als een zelfverzekerde vent, met hier en daar een beetje humor. En af en toe schrijf ik wat emo-troep, omdat onze doelgroep (vrouwen) daar gevoelig voor is.
Dat is makkelijk, want achter een groot scherm kan ik tikken wat ik wil. Daarbij kan ik een half uur broeden op een briljant mopje, of een zwartgallige kaakslag.
Met deze privileges kan ik mij voordoen als de man die ik graag wil zijn; stoer doch grappig, overgoten met een sausje van gevoeligheid.
Maar nu ga ik echte vrouwen ontmoeten.
Vrouwen die wél tikken zoals ze in het echt zijn; assertief, vol vertrouwen en met een mening.
En ze hebben heupen. En borsten en alles.
Ik schijt zeven kleuren stront.
Want deze zeer welbespraakte dames komen er binnenkort achter hoe ik werkelijk ben.
Ze zullen vrijwel direct inzien dat ik de belichaming van het vooroordeel over bloggers ben; te klein, te dik, te lelijk en te slechtziend om in het echte leven goede contacten te onderhouden.
Een rat, dat ben ik.
Digitaal bijzonder scherp, maar in werkelijkheid nog minder dan de botte dunschiller van de Action.
Ik ben het mes dat achterin je keukenla ligt te wachten tot het tijdens de grote schoonmaak in de grijze kliko beland.
Oh, welk noodlot treft mij!
“Ga dan niet, stomme gnoe,” hoor ik je denken.
Ik heb daar over nagedacht. Ik kan natuurlijk een griepje faken, of gillen dat ik een heel druk sociaal leven heb.
Maar die vermaledijde hoofdredacteur van mij, Luuk Koelman, kent mijn zwakte.
Hij heeft mij bitterballen beloofd.
Bron: Wiki Commons
Als je in de nabije toekomst op een zaterdagavond ergens in een grote stad een grote groep lallende dames en heren ziet knagen, en een tafeltje verderop een klein onooglijk kereltje ziet die een extra grote schaal bitterballen mengt met een pot scherpe mosterd, mag ik je dan iets vragen?
Wil je vol enthousiasme gillen hoe tof je mij vindt? En dat, in verband met gehoorapparaatjes, op zo’n volume dat de groep volproppende veertig plussers het goed kunnen horen?
Mocht je slank zijn, twintiger, vrouw, inclusief volle D-cup en gruwelijk lekker, wil je dan ook nog scanderen hoe briljant ik tussen de lakens ben?
Ik ben op zoek naar realistisch zelfvertrouwen.
#Metoo
Gabriël, jij lekkere sneuneus van me, wat doe je nou? Wij KENNEN jou toch al lang (en breed)?!? De hoeveelste meeting is dit? Oké, er zijn een aantal nieuwe dames bijgekomen, maar die zijn allemaal heel aardig, attent, enthousiast, en… het zijn allemaal mannenliefhebbers. Althans, liefhebsters van mannen zoals jij: gevoelig, online stoer en met een vleugje échte humor. Een beetje van Magnie en een beetje geKnorr.
Maar ik weet het goed gemaakt. Mocht je daadwerkelijk een paniekaanval krijgen, mag je je achter mijn rug verschuilen. Want DIE is immers breed genoeg. Jij weet. Kusje!
Fjiew!
En als de spanning écht te hoog wordt vraag ik je om aan mijn vinger te trekken.
Dat vinden de mannen leuk, en als er niets mee komt, vind ik het ook geinig.
sgoe!!
Ik kijk er zó naar uit om je te ontmoeten. Want je staat echt op een metershoog voetstuk bij mij. En ik heb tieten. En heupen. Enzo.
Dat gaat helemaal goedkomen :-).
Samen bittergarnituur knagen, en kaasstengels enzo?
Kanniewachtennie. Ik ben heel lief en allesbehalve eng
Qua tieten en heupen blijf ik wat achter, maar dat compenseer ik dan weer met een grote bek 🙂
Ik vind dat eng.
Ik zou hier heel graag een gevat, scherp, gewoon briljant antwoord op willen geven, maar daar heb ik nog even tijd voor nodig…
I hear you, sister!