Eigenlijk had ik gehoopt dat we die hele #MeToo-affaire in 2017 achter ons konden laten, maar die hoop is in de kiem gesmoord tijdens de uitvaart van de Golden Globe afgelopen zondag. De op 75-jarige leeftijd overleden prijsuitreiking werd, te midden van navelstarende domina’s en naar de voeten turende onderdanige mannen, ter aarde gesteld.
Afgezien van een bloemstukje hier en daar was het een kleurloze aangelegenheid, zoals een ingetogen begrafenis betaamt. Althans, de NOS wilde mij doen geloven dat de 75e Golden Globe Award dit jaar anders was dan andere jaren. Enkel omdat het vrouwelijk schoon zich in zwart had getooid. Net alsof het voorgaande jaren zeeën van kleur was.
Het is een deftige aangelegenheid, dus avondtenue is het kledingvoorschrift. Oftewel, alle mannen – inmiddels slechts de helft van de zaal – zijn overwegend zwart gekleed. Verder kleedt zwart slank af, dat weet iedere vrouw. Dus ook een significant deel van het naar diëten neigende geslacht geeft de voorkeur aan een zwarte galajurk.
Maar ja, dit jaar mocht Seth Meyers de openingstoespraak verzorgen en het deed mij verlangen naar Ricky Gervais. Totaal geen controverse, behalve dan dat slappe hap tijdens de Golden Globe-opening eigenlijk bijzonder controversieel is. Het was zelfs zo laf afgekaderd dat grappen die, aldus Amerikaanse standaarden, een blanke man nooit mag maken, werden afgemaakt door mensen in het publiek die wel bevoegd waren de punchline ten gehore te brengen. Het was zo schijterig dat ik zelfs verlangde naar Tina Fey en Amy Poehler – nota bene vrouwelijke komedianten! Het moet niet gekker worden.
Echt iedere gang naar het podium moest onderstrepen hoe sterk vrouwen zijn. Nou, als je dat zo vaak tegen jezelf moet zeggen, weet je zelf ook wel dat het leugen is. Zelfs Nathalie Portman, die naast een hele oude Richie Cunningham stond, moest even onderstrepen dat enkel mannen waren genomineerd voor beste regisseur. Ook weer zo’n typisch non-argument dat enkel aanspoort om betere kandidaten aan de kant te schuiven voor vrouwelijke.
Nee, de 75e Golden Globe Award werd vooral getekend door alle mensen die er niet waren. Wat zeg ik: ‘mensen?’ Ik bedoel natuurlijk ‘mannen!’ Want zo gaat dat in Amerika. Innocent until… Ach, bewijs is helemaal niet nodig! Matt Damon heb ik namelijk ook niet gezien en die wilde alleen die #MeToo nuanceren. Hartstikke dom, Matt! Je hebt een lul, dus je bent de lul. En nuanceren betekent dat je het er niet mee eens bent, dus dan ben je een lul én krijg je geen uitnodiging voor de Golden Globe – zelfs niet wanneer Ocean’s 8 binnenkort in première gaat.
Oh ja, en niet te vergeten Oprah Winfrey. Te midden van een Black Lives Matter die, ook nu nog, groeiende tractie kent, wordt een negerin geëerd voor haar levenswerk – en ze is nog niet dood, hè! Als je het mij vraagt, hadden ze haar allang mogen eren voor haar oeuvre. Dat juist dit jaar een misbruikte donkere vrouw de Cecil B. DeMill Award krijgt, lijkt mij niet toevallig. Maar goed, hartstikke mooi, die speech allemaal! Maar ook The Big O – nee, da’s geen body-shaming – gaat echt te ver in de feministische strijd tegen al het mannelijke.
Hoe kun je in hemelsnaam de verkrachting van Recy Taylor, een negerin uit Alabama, in 1944 door zes blanke mannen – die overigens allemaal hun schuld hebben bekend, maar alsnog werden vrijgesproken – als voorbeeld aanhalen voor mannelijke dominantie? Het is Alabama! Klancountry! Zij werden vrijgesproken omdat ze blank waren, niet omdat het mannen waren. Want als dat het geval zou zijn, zou je ook voorbeelden hebben van zwarte mannen die in Alabama zijn vrijgesproken voor misbruik van blanke vrouwen.
