Meisjes zijn geen vrouwen

12-01-2018 door Johan van Tilburg

‘Meisjes zijn geen vrouwen,’ zei ik haar. Ruim drie maanden daarvoor was ik als jonge, Nederlandse acteur, gezegend met donkere krullen en een verwoestend charmante glimlach, doorgebroken in het vaderlandse toneellandschap. Ik hoefde maar met mijn vingers te knippen of er vielen jonge meiden bij bosjes voor mij in katzwijm.

Het meisje was misschien veertien, vijftien jaar jong. Heldhaftig had ze zich toegang weten te verschaffen tot mijn kleedkamer. Dat moest ik haar nageven: een kleine doorzetter, dat was ze. Ik zat juist aan mijn koffie. Een extra grote bak: ik was behoorlijk uitgeput, had net een uitmuntende acteerprestatie van ruim twee uur achter de rug. En de avond was nog niet ten einde, ik moest nog anderhalf uur over de snelweg terug naar huis.

Ze ging pontificaal voor me staan en vertelde dat ze een handtekening van me wilde, met viltstift getekend op haar arm. Ook deelde ze mij mede, dat ze van me hield.

O jee, daar heb je het weer, een zwijmelende bakvis die in mij de grote liefde heeft herkend, de ware Jacob die haar wel even uit haar verstikkende provinciale nest zal komen trekken. Ik was in die tijd reeds gelieerd aan de zeven jaar oudere actrice Bianca von Wittgenstein, vast en zeker was het wicht daarvan op de hoogte, via de bladen die bij de kapper liggen, en bij de tandarts; via haar beeldschermpje.

Dienvolgens had ik absoluut geen zin in gedoe met jonge mokkels, al waren ze nog zo mooi, en het moet gezegd, dit exemplaar zag er verdraaid perfect uit. Geen jeugdpuistje kon ik herkennen, en haar jongemeisjesborstjes, die waren al behoorlijk ontwikkeld: ze droeg een topje dat weinig aan de verbeelding overliet…

Maar ik had dus geen behoefte aan gehannes, waarop ik mijn stelling poneerde dat meisjes geen vrouwen zijn. Aansluitend expliceerde ik haar dat ik niet zat te wachten op jonge poppetjes van dertien, veertien jaar, die in mij een grote-broer-type zien, of een surrogaat-papa, die hen wel even het grootsteedse leven in zal trekken.

Ik hield oprecht van mijn Bianca, zo ging ik verder (of dit werkelijk zo is waag ik te betwijfelen, waarschijnlijk beschouw ik haar eerder als een ‘tussen-prinses’, doch dat hing ik het opdringerige meisje vanzelfsprekend niet aan haar behaagzieke neusje), waarna ik haar duidelijk maakte dat ik het zéér op prijs zou stellen, als ze me met rust zou laten.

Toen ze ook na afloop van deze preek, die mijns inziens aan duidelijkheid niets te wensen over had gelaten, geen aanstalten maakte te vertrekken, werd ik kribbig – ik was uitgeput – , waarna ik haar kwaad toebeet: ‘En nou afgetaaid, voordat ik de security erbij haal!’

Deze woorden waren afdoende. Deemoedig droop ze af, ofschoon ze ongetwijfeld gedacht zal hebben: wat is die Robbert de Greef eigenlijk een ongelooflijke klootzak! Het deerde mij niet in het minst. Ik was vrij. Eindelijk. Vrij om mijn spullen bijeen te rapen, in mijn auto te stappen en naar huis te snorren. De tuner afgestemd op ’n relaxte zender met pretentieloos gekout zonder begin- of eindpunt.

De nachtradio: bestemd voor het acteursgilde van ons land.

En de volgende avond hetzelfde procedé.