Bron: Morguefile.com
Sinds een jaar of drie ben ik nu vader in mijn uppie. Een single dad. Eigenlijk was ik dat altijd al sinds de kinderen er zijn, want een andere vader was er nu eenmaal niet in huis. Mijn ex was – en is – immers ‘slechts’ de moeder. Niet de vader. Single parent of alleenstaande ouder is daarom een betere betiteling.
Ik vraag me wel eens af hoe andere vaders het doen, dat ouder in je eentje zijn. Je leest en hoort er maar weinig over. Na een scheiding zijn kinderen toch veelal bij hun moeder en slechts in de weekenden (of nog minder) bij hun vader. Ik wilde dat niet. Scheiden? Oké! De kinderen minder zien? No way! Dus hadden we meteen een co-ouderschapsovereenkomst. 50-50. Ik geef het toe: in het begin vond ik dat lastig. Erg lastig.
Wat te koken? Hoe maak ik de badkamer het meest efficiënt schoon? Hoe krijg ik die luizen weg? Wat te doen bij puberteitsgezeik en schoolzorgen? Welke vitaminen hebben kinderen nodig? Hoe maak ik een vlecht in Simone’s haar? Wat als Nick weer eens gepest wordt? Hoe ga ik met seksuele voorlichting om? Hoe krijg ik ze zover dat ze doen wat ik zeg en zich aan mijn regels houden? En wat moet ik doen als ze ziek zijn?
Na de aanvankelijke wanhoop en radiostilte tussen ex en mij, vond ik langzaamaan tóch mijn weg als solo-papa. Ik deed wat gedaan moest worden en bij alles wat ik niet wist of waarbij ik met mijn handen in het – spaarzame – haar zat, deed ik alsof mijn neus bloedde en belde ik stoïcijns mijn ex. Kon mij het bommen: ze was – en is – nu eenmaal hun moeder, dus moest ze ook maar zeggen wat ik moest doen. Of ik belde een platonische moeder-vriendin die ook van wanten wist – en weet – als het om kinderen gaat.
Maar nu, na wat oefenjaren, is de situatie inmiddels omgekeerd. Ik ben de hoofdouder geworden. Ik word gebeld als er iets is. Ik ben het ‘hoofd-thuis’ van de kinderen. Niet omdat ik mij opgedrongen heb, niet omdat ik Simone en Nick per se 100% bij mij wilde, maar omdat mijn ex zich steeds meer teruggetrokken heeft.
Ze heeft een nieuwe partner (Manuel) en eigenlijk geen boodschap meer aan de kinderen; die zijn alleen maar lastig. Zo lijkt het althans. Ze worden daarom steeds vaker ook in mijn niet-kinderen-weken bij mij geparkeerd. Wegens midweekjes weg, party’s, vakanties tijdens schooltijd, zelfbewustzijns- en levenswijsheidsseminars. Ze noemt dat ‘mindfulness’ en ‘persoonlijke ontwikkeling’, maar volgens mij is het allemaal één grote egotrip, want alles draait om het feit dat ze vindt dat ZIJ nu voor ZICHZELF moet kiezen, dat het nu tijd voor háár is.
Prima hoor. Neem je tijd, meid. Maar weet dat de kinderen het merken. Weet dat ze zich bij jou steeds minder welkom, steeds minder thuis voelen. Weet dat zij zich óók langzaam van jou terugtrekken. Wil je dat echt?
Hoe dan ook, vader én ouder ben ik onderhand dus echt in m’n uppie. En ik kan met gepaste trots zeggen dat het me prima afgaat. Mét een voltijd baan. En tevreden, goed opgevoede, lieve kinderen. Eat that, moeder!
super! ik had het andersom, met andere omstandigheden, maar de hele pubertijd heb ik alleen voor kindlief gezorgd.
Ik klop mezelf tevreden op mn schouder dat ze een heerlijke volwassene is geworden en nu zelf een huishouden heeft.
Gelukkig nu wel met haar vader erbij… uiteindelijk kunnen ze zelf ook initiatief nemen en als ze dat willen… dan ben ik de laatste die zegt dat dat niet kan 😉
Geniet van je kids! Je krijgt er zoveel voor terug!