25-01-2018 door Redactie Hoe Mannen Denken

Onderstaand stuk ontvingen we van een vader die (omwille van zijn dochter) graag anoniem blijft:

“Alles ingepakt?”, vraag ik aan mijn dochter, terwijl we de ‘boodschappenlijst’ nog eens doornemen. Eieren, maandverband, muts, snoepzak, vuilniszakken met je naam erop, zuurkool, etc. We zijn niets vergeten. Klaar voor haar introductie bij studentenvereniging Amphitryon.

Op weg naar het station geef ik haar nog enkele vaderlijke tips die waarschijnlijk niet binnenkomen. Een knuffel, een kus, een ‘veel plezier, geniet er van’ en de roltrap neemt haar mee naar een nieuwe levensfase. Ik heb er een goed gevoel bij; ze is helemaal klaar voor de Hotel Management School Maastricht.

Thuis gekomen blader ik bij een koffie door de introductie-uitgave van het verenigingsblad van Amphitryon; de ‘God van de Gastvrijheid’. Ze wordt opgeleid tot ‘gastvrijheidsmanager’ en beleeft tegelijk ‘de mooiste tijd van haar leven’, zo lees ik. Met een kleine glimlach blader ik door en stop bij het hoofdstuk waar de heren van de diverse disputen zich voorstellen. Zij geven aan de term ‘gastvrijheid’ toch een iets andere betekenis. Laat zeggen, iets eenzijdiger.

De tweede mok koffie loopt langzaam vol. Op de radio hoor ik de ophef over een feestje van een Eindhovens dispuut met als thema: ‘De wil van een vrouw doet er #nietoo !’. ‘Goede tekstschrijver met een slechte smaak’, zou ik normaal gesproken denken. Maar met mijn dochter in de trein, op weg naar een ontgroening, voelt het net even anders.

Ik lees verder, hoe enkele disputen zichzelf aanprijzen. Het gaat over drank, hoeveel leden ze hebben, drank, waarom ze de beste zijn, drank, hoe lang ze bestaan en drank. Dit zijn ook de disputen die hun gastvrijheid voor de dames (om)hoog hebben zitten. Kijk, ik begrijp best dat de ‘Heren’ tijdens het bieren elkaar de maat nemen. Dat ze een testosteron wisselbeker hebben. Dat ze de dames punten geven. Dat ze overmoedig zijn. Dat ze… jong zijn.

Maar ik verslikte me wel bijna in mijn Mariakoekje bij het lezen van het ‘Allerliefste eerstejaars’-stukje van Herendispuut Waldolala (What’s in a name?). De elegante mannen van Waldolala vragen zich af welke dame zich binnenkort ‘Campusmatrasje Lichting Februari 2018’ mag noemen. Als je maar ver genoeg van de Randstad zit, is het blijkbaar geen probleem om als dispuut je eigen ‘Wilhelmina Kuttje’-verkiezing te houden; en dit vervolgens in een verenigingsblad aan te kondigen.

Waarschijnlijk stapt mijn dochter nu uit de trein in Maastricht met haar muts, snoepzak en zuurkool. Zal ik haar nog een appje sturen?

Bron: verenigingsblad van Amphitryon