De Luizenmoeder en de man

05-02-2018 door Jan Weeber

Het is een grote hit, de televisieserie De Luizenmoeder. Miljoenen mensen volgen het wel en wee van juf Ank, directeur Anton en hulpmoeder Nancy, en vooral het contingent ouders dat basisschool De Klimop bezoekt. Hoewel het programma niet eentje is om constant van in een deuk te liggen (trekt er met een comedy een glimlach op, dan is dat al een hele prestatie), de herkenbaarheid vergoedt veel. Althans voor ouders die kinderen op de basisschool hadden of hebben. Zij weten dat de dagelijkse werkelijkheid vaak nog gekker is dan op de flatscreen getoond.

Het woord basisschool is hier cruciaal, daar het op de vroegere lagere school toch echt anders ging. Dat was nog een kennisinstituut, waar de basisschool meer en meer een maatschappelijke organisatie is geworden. Of het nu gaat om zindelijk worden of veters strikken, met twee woorden spreken of ‘s morgens ontbijten, roken en drinken tot seksualiteit, de basisschool is verplicht er leergangen op los te laten. Náást het volgepropte lesrooster wel te verstaan. De school transformeerde van ‘leren’ naar ‘zorgen’ en van ‘vertrouwen’ naar bergen plannen, doelen en protocollen, onder dwang van de inspectie.

Wat ook zeker van hoger hand moet, is dat ouders en kinderen meer en meer betrokken dienen te worden bij het reilen en zeilen van de school. En dat in een tijd dat ouders voornamelijk uit een duo tweeverdieners bestaan. Schooltijden worden niet zelden aangepast aan de werkschema’s van ouders. Leerkrachten, die al van half acht ‘s morgens tot zes uur in de avond hebben gewerkt, moeten ‘s avonds naar school voor oudergesprekken, commissievergaderingen, cursussen en ga zo maar door. Want anders zijn de ouders (de papa’s en mama’s) verhinderd.

In die kakofonie van vooral juffen bevindt zich hier en daar nog een man. Vaak de directeur of conciërge (voor zover die niet is weg bezuinigd) en soms zelfs een gewone meester. Zoek een willekeurige school op internet en klik op de website op het woord Team en het is duidelijk: daar wordt aan de tafel van de docentenkamer niet over voetbal gesproken, geen schuin mopje verteld of het nieuwste model auto beschouwd. Daar wordt bij de koffie (vaak genuttigd wandelend over het plein, in plaats van in een rustige omgeving) vooral gesproken of Storm, Yara en Mila, die ADHD of PDD-nos hebben, dan wel zo hoog sensitief zijn. En Jayden niet te vergeten, echt zo’n Nieuwe Tijds-kind.

Terug naar De Luizenmoeder. Je zit als jongeman van een jaar of achttien te mijmeren wat je wilt met je leven en ziet dit programma. Wil je dan nog groepsleerkracht worden? De overheid zou dat maar wat graag zien. Tegelijkertijd haakt een derde van de PABO-studenten al na het eerste jaar af, terwijl de aanwas al jaren minimaal is.

Het tekort aan juffen en meesters schrijnt pijnlijk. Veel kinderen worden, bij ziekte van juf of meester, opgehokt of naar huis gezonden. Bezoek je als potentiële leerkracht een voorlichtingsavond op de PABO en zie je al die lieve rode stoeltjes, roze en babyblauwe lesmethoden, poppenkastpoppen aan de muur en veel fröbel-werkjes op de tafels, wil je dan nog? En zie je dat De Luizenmoeder veel minder een parodie is dan gewenst, heb je dan als man niet gewoon al gegeten en gedronken? De vraag stellen is die beantwoorden!