bron: tegelizr.nl/MW
Geen twijfel aan, Juf Ank is best een beetje, hoe zal ik het zeggen, excentriek. Irritant ook met haar gezang, altijd datzelfde liedje. Maar ik heb inmiddels alle begrip voor juf Ank. Ik leef zelfs met haar mee, want ze heeft het zwaar, loodzwaar. Ze heeft te dealen met de meest verschrikkelijke mensensoort die op aarde voorkomt. Ouders!
Die ouders van tegenwoordig met hun prinsjes en prinsesjes die allemaal even bijzonder zijn. Ze hebben geen idee wat bijzonder betekent. Ze willen juist dat hun kind net als al die andere kinderen is. Ook hoogsensitief, ook hoogbegaafd, ook een nieuwetijdskind met ADHD (I, H of C), ADD, HDD (wijsneuzen die denken dat ze alles weten), PDD NOS, dyslexie, dyscalculie. De kinderen met labeltjes, liefst meer dan een, waar de klassen tegenwoordig vol mee zitten.
Die competitiedrang wiens koter de ‘bijzonderste’ is, het is zo kinderachtig. Maar ten opzichte van echte kinderen hebben ouders een onoverkomelijk nadeel. Ze missen juist die ene essentiële eigenschap die kinderen wel hebben en waardoor je ze hun kinderachtige gedrag bereid bent te vergeven. Dat ze schattig zijn! Ontwapenend! Ouders zijn niet schattig en ontwapenend, integendeel. Dat ze eruit zien als volwassenen maar het niet zijn, maakt het allemaal nog een stuk erger. Ouders zijn onuitstaanbaar! Je zou ze, af en toe!
Ik snap echt helemaal dat Juf Ank ouders als kleine kinderen behandelt. Het zijn kleine kinderen! In veel te grote lijven. Wat het nog erger maakt is dat ze hun kindergedrag rechtvaardigen door de pretentie volwassen te zijn. Ze hebben dus een gestoord zelfbeeld. Als je met gekken te maken hebt, zou het wel eens een heel goed idee kunnen zijn zelf ook een beetje gek te doen. En dan zie je meteen Juf Ank voor je. ‘Hallo allemaal, wat fijn dat je hier bent.’
Ik ben nu bij aflevering twee van De Luizenmoeder want ik kijk met vertraging. Eigenlijk was ik helemaal niet van plan om te kijken. Niets voor mij, dacht ik. Ik heb geen kinderen, dus waarom zou ik? Maar op een gegeven moment kon ik geen kant meer op. Als iedereen het erover heeft, moet je wel mee. Je wilt toch kunnen meepraten over belangrijke maatschappelijke ontwikkelingen! Dus ben ik nu aan het inhalen. Dat heeft me een stuk wijzer gemaakt.
Vroeger dacht ik dat ik geen kinderen wilde omdat ik er niet helemaal van overtuigd was dat kinderen leuk zijn. Daar ben ik een beetje van teruggekomen. Kinderen zijn best leuk. Niet allemaal natuurlijk. Sommige kinderen! Maar zelfs als ze leuk zijn, kunnen het beter andermans kinderen zijn. Want zelf kinderen hebben, betekent dat je een ouder bent. En wat de consequenties daarvan zijn, staat op mijn netvlies gebrand sinds ik naar De Luizenmoeder kijk.
Wat zullen al die ouders die zitten te kijken zich generen, dacht ik. De confrontatie met hun onuitstaanbare zelf, dat moet pijnlijk zijn. Ik begon al bijna medelijden te krijgen. Maar het gekste komt nog. Ze vinden het leuk, herkenbaar. Herkenbaar en toch leuk! Laat het tot je doordringen! Het is dus precies zo erg als het lijkt.
Inmiddels is er ook kritiek op de serie, dat wat ik verwoord in mijn blog “De Luizenmoeder en de man”. Het blijkt nu inderdaad mensen af te schrikken om voor het beroep leerkracht te kiezen. Ik heb er zelf 34 in rond gedoold, tot het me te gek werd. Te gek in de zin van: wat een idioot wereldje is dat, daar wil je de hele dag toch niet in verkeren? En dus stapte ik uit in 2013. Geen seconde spijt ook.
Kreeg je juf-Ank-neigingen?
In tegendeel, ik bleef een gewoon, nuchter mens, waarbij het schoolwereldje een kant op ontwikkelde die de mijne niet meer was.
Natuurlijk is het leuk! Meer dan herkenbaar. De leraren, de ouders, de directeur (en helaas niet die leuke conciërge). Maar generen? Nee joh. De ouder herkent wel de ándere ouders, die zijn allemaal eenbeetje gek en anders, maar zelden zichzelf! 🙂
Dat idee had ik al een beetje 😉 En hoe zit dat met jou?