Bron: Morguefile.com
Geweldig!
Vreselijk. Het is weer zover. Dé tijd van het jaar. De tijd van de hypocriete felicitaties en de lullige geschenken is weer daar. Ik ben jarig. Vandaag, ja. Ja, echt. Wat leuk, hè? Nou! Vind ik ook! Ja, dank je voor je felicitatie! Wat fijn dat je er zo spontaan aan hebt gedacht! Ja, ja, duizend dankzeggingen!
Als de dag van gisteren
Wat een bittere (en verbitterde) ellende, die verjaardagen. En het wordt alleen maar erger. Ik herinner me mijn vorige verjaardag nog als de dag van gisteren. Maar goed, die wás ook gisteren, want vandaag en morgen heeft niemand van de communemannen tijd (want weekend) en zijn mijn kinderen bij mijn ex. Dus hebben we het hier thuis maar een dag te vroeg ‘gevierd’.
Cadeautjes! Hoera!
Zodoende ben ik nu, op mijn ‘tweede’ verjaardag, in mineur. Ik zit hier in mijn karige eentje naar mijn ‘verjaardagsbuit’ te staren. Ik zal die buit eens even beschrijven, in juiste volgorde: van links naar rechts, zoals het zorgvuldig uitgestald is op het dressoir. Níét door mij, trouwens; dit is vast Guido’s werk-met-een-huishoudelijke-tic.
De buit
Van Simone:
Een zak gummibeertjes. Mét een strikje erom. Helaas zijn ‘t geen gummipoppen. Maar gummibeertjes zijn vast ook lekker. En om op te vreten. Simone heeft ze ‘helemaal zelluf gekocht!’ van haar eigen (mijn) zakgeld. Dus heel lief.
Van Hans:
Een fles Jägermeister. Hans weet heel goed dat ik een teringhekel heb aan Jägermeister, daarom krijg IK een fles van het spul, die HIJ vervolgens leegdrinkt. “Is goed tegen de liefdeskou, manneke! Zou jij ook meer moeten drinken!” Tuurlijk, Hans. Maar dan moet ik wel zélf een fles van die bocht kopen. En verstoppen. En ik heb ook een teringhekel aan verstoppen.
Van Nick:
Axe Magic Dinges Totally Irresistable douchegel. “Dan willen de dames je vast wél een keer wat langer houden, pa!” Ik betwijfel het. Maar het is een poging waard.
Van Guido:
Niks. Dat staat daar ook, op die plek: een zorgvuldig vrijgemaakte plaats voor Guido’s geweldige ‘niks’. Hij vindt dat hij het afgelopen jaar al vaak genoeg voor mij heeft gekookt. Dat waren bij nader inzien allemaal vroegtijdige verjaardagscadeautjes. “Jij moet maar eens leren waarderen wat je gedurende de interjaardagstijd allemaal geschonken krijgt,” vindt Guido.
En hij heeft toevallig vorige week ook nog een nieuwe kliko geregeld, want de oude was, na mijn kliko-blog, gestolen. Een heel nieuwe kliko, waar ik te zijner tijd in kan, is ook wat waard. En volledig gelijkwaardig aan een cadeau, zo Guido. De filosoof.
Van ex:
Een pak wasmiddel. Omdat ik volgens haar niet vaak genoeg de was doe: “De kinderen lopen AL-TIJD in hetzelfde als ze van jou komen!” Ze komt echter niet op het idee dat ik hetgeen ze aan hebben als ze van haar komen, meteen in de was flikker omdat het naar naar de shagwalm van Manuel (haar nieuwe, inmiddels alweer oude vriend) stinkt. Die kleren zijn dan weer droog tegen de tijd dat ik de kinderen bij haar terugbezorg, dus dan hebben ze het inderdaad wéér hetzelfde aan. Vrouwen…
Van Johan (de huisgenoot die nooit huisgenoot is geworden):
Een appeltaart. Door zijn lieve moedertje gebakken. Nu is alles wat van zijn moeder komt, verdacht, omdat ik destijds de reden was, dat Johan bijna (!) niet bij háár, maar bij míj introk. Op het laatste moment bedacht hij zich nog – waarschijnlijk door haar smeekbedes en haar dramatisch geënsceneerde gebrekkigheid (niks dement; zijn moeder is inmiddels weer quickfief), maar sindsdien wil zijn poeslieve mama mij het liefst onder de appelboom begraven zien liggen. Ik vraag mij dan ook af in welke punt de fatale dosis arsenicum gebakken zit.
Van Aiko:
‘Pussy Album’, het boek van die ene slimme Barbie – ach toe, hoe heet ze – Stella Bergsma. Van écht papier! De roos alias schaamlipcreatie (dat zag ik pas later, maar ik zag het tenminste!) op de voorkant gloort me tegemoet vanaf het dressoir. Zó mooi dat ik het daar maar voor eeuwig laat staan, als een kunstwerk. Alsof ik al die papierporno na zo lange abstinentie überhaupt nog dúrf te lezen…
Van mijn platonische beste vriendin:
Weet ik niet. Komt nog. En zij misschien ook wel. Alleen niet door mij.
En de rest
De rest van de attenties bestaat tot nu toe uit een paar kaarten (van de normale ouwe tantes) en een handvol emails (van de ouwe tantes die in hun laatste dagen nog het Internet ontdekt hebben).
Vanavond duik ik de kroeg in. Eens kijken hoeveel pilsjes mij spontaan cadeau worden gedaan, omdat ik nu eenmaal jarig ben. Dat was een HINT, vrienden dezer aarde. Een hele wanhopige.
