Het aftandse barretje is kenmerkend voor het vergeten Thaise dorpje waar ik bij toeval moet overwinteren. Een uit rottend hout opgetrokken etablissement. Bielzen met de geur van de houten schijthuisdeur van een Noorse haringkotter. Helaas is het de enige bar in de wijde omtrek en nota bene de enige plek met Heineken uit de krat (weliswaar pieslauw) op voorraad. Deze avond (net zoals alle andere avonden) zit mijn mede-Nederlander weer ineengedoken aan de bar. Zijn verdriet weg te drinken met home-brew van de barpersoon. Ondanks dat ik gisteren niet de moeite heb genomen om naar zijn naam te vragen, heb ik al wel de helft van zijn touwzoekende levensverhaal aangehoord. Over het strandhuis. Ik ben helemaal klaar voor deel twee en nog meer voor het feit dat hij de rekening van de bar weer gaat betalen.
Foto: Pixabay
Ich habe euch gehört, gestern
“Ik zit dus met Geertje in dat huis van haar ouders. De hele fucking vakantie met zijn tweeën op de vierkante meter, met aan de ene kant een stuk onbegaanbaar strand en aan de andere kant een door Duitsers bijna permanent bewoond vakantiehuisje. Mevrouw wilde geen geld uitgeven aan Tenerife, want moest sparen voor het op kamers gaan. Theologie studeerde ze. Geen zon te bekennen, alleen maar vieze, gore, grijze wolken. Het soort waar een man van aan de zuip gaat, weet je.”
Ik knik instemmend en zuip zelf flink door, in de wetenschap dat er getrakteerd wordt. “Hoe zit dat met die Duitsers dan. Waren die er?”, vraag ik quasi geïnteresseerd.
“Oh ja, zeker waren die er. Op een gegeven moment lig ik in de drek buiten, in de regen, te graven naar de verdeelput van het riool. Weer verstopping van het sanitair. De maaltijd van de dag ervoor dreef als surfplank langs Kust Toiletbril. Dus terwijl ik graaf, staat ineens die Duitser lachend naast me. Zegt-ie: ‘Ich habe euch gehört, gestern. Ihr fickt so unheimlich laut.’ Geertje ging zich nog verontschuldigen ook. En weet je wat het ergste is? Ze had de dag ervoor enorme buikpijn en gilde van de maagkrampen. Was het maar van de seks. Ik denk dat het de combinatie was van wodka en bokking. Die stinkvis lag nog in de koelkast en zou volgens mevrouw nog prima te eten zijn. Zelf heb ik die avond buiten tussen de reddingsbanden mijn hart eruit staan te kotsen. Geertje heeft de hele avond op de plee gezeten.”
Koning alcohol
Inmiddels heeft mijn gulle dranksponsor een hand op mijn dij liggen. “Vind je dat fijn?”, vraagt hij. “Doe eerst nog maar een flesje bier”, zeg ik, “en vertel vooral verder.”
“Nou. Dat niet zo aangenaam verpozen in dat gammele strandhuis heeft toen een behoorlijke wig tussen Geertje en mij gedreven. We hadden toen al trouwplannen. Laat ik nou met mijn zatte kop opbiechten toen, dat ik ook op mannen val. Komt allemaal door die drank van haar vader, waarin we ons elke avond verzopen. Dan ga je grenzen over. Nadat we getrouwd waren, maanden later, ben ik met dat kutwijf echt het hele land doorgeweest. Het héle land, hoor je me? De meest mistroostige plekken hebben we bezocht. Het enige wat me nuchter hield en een beetje warm, was het feit dat ze de hele tijd verliefd zat te vertellen hoe blij ze wel niet was dat we op pad waren samen. Dan loog ik tegen haar, door te zeggen: ‘ik ben blij dat je hier bent.’ Op een gegeven moment ging het niet meer.”
“Ben je toen gescheiden?”, vraag ik.
“Ja. En om de cirkel rond te maken heb ik tijdens de scheiding gewoond in dat gammele strandhuis van haar ouders. Daar heb ik toen besloten om te emigreren naar een warm land. Om geen kou meer te hoeven trotseren. Je kunt beter géén geld hebben in warme handen dan in koude handen, weet je.”
“En nu woon je hier, in Thailand, waar het leven goedkoop is en het bier even warm voelt als onze vriendschap”, merk ik snugger op. De hand van mijn weldoener zit inmiddels gevaarlijk dicht bij mijn kroonjuwelen. “Hoe heet je eigenlijk?”, wil ik weten.
“Ik heet Pascal. En jij?”
“Jan. En ik moet nu echt gaan Pascal. Sorry. Even voor mijn beeldvorming: waar stond die vieze vakantiehut van je ex-schoonouders eigenlijk?”, vraag ik op weg naar buiten.
“In Zoutelande, Jan. In Zoutelande.”
