Ik heb me misschien een beetje laten meeslepen in enkele van mijn bijdragen over successerie De Luizenmoeder. Als er ouders zijn die zich daardoor geschoffeerd voelen, dan snap ik dat. Ik bied ze mijn welgemeende excuses aan. Maar probeer mij ook een beetje te begrijpen. Ouders zijn per definitie een beetje raar. Ook ouders die lang niet zo gek zijn als die in De Luizenmoeder. Dat zien ze zelf niet, dat zie je alleen als je zelf geen ouder bent. Iemand als ik dus.
Ik maakte me dus een beetje vrolijk over rare ouders. Een beetje moet kunnen. Maar soms was het een beetje teveel, omdat ik helemaal afging op wat ik met eigen ogen op het tv-scherm zag gebeuren. Wat ik mezelf verwijt is dat ik kennelijk klakkeloos honderd procent voor waar aannam wat de bedenkers van de serie me voorschotelden. Neem nou afgelopen zondag!
De moeders van Juwendy, Shanaya en Floor gingen in aflevering 7 de kleine gedoetjes tussen hun kinderen op het schoolplein met elkaar uitvechten. Letterlijk. Al waren het vrouwen, de atmosfeer was verzadigd van testosteron. De dames deden een greep in kickbokstechnieken waar Badr Hari en Rico Verhoeven een heel eind mee zouden komen. Maar hoe vaak zou het in werkelijkheid zo uit de hand lopen?
Aan de andere kant, het zou veel verklaren. Al die gekkies die internet gegijzeld houden met hun gescheld en gedreig, zijn ook kinderen geweest. Met hun eigen juf Ank in hun eigen groep drie. Maar vooral met ouders in wier ogen ze niets fout konden doen. ‘Dat doet mijn kind niet,’ je hoort het ze zeggen. Bij elk incident weer. Andere kinderen halen rotstreken uit, niet de hunne. Nu ze groot zijn, zitten we met de gevolgen.
Hannah’s dochter Floor ( Jennifer Hofman, de vertolkster van Hannah, moet voor haar rol geselecteerd zijn omdat niemand zo goed in totale verbijstering uit haar ogen kan kijken als zij) was door de kanjertraining een beetje te assertief geworden. Vonden tenminste de moeders van Shanaya en Juwendy. De kanjertraining was gegeven door juf Ank, alvast een voorbeeld dat niet alles wat fout gaat, aan de ouders ligt. Maar Hannah herkende haar schattige oogappeltje uiteraard helemaal niet in het geschetste beeld. Haar dochter deed geen lelijke dingen. Wel volgens die andere moeders. Oorlog dus!
Ik beloof dat ik voortaan wat kritischer naar De Luizenmoeder zal kijken. Dat alle ouders van de ratten bezeken zijn zoals in elke aflevering gesuggereerd wordt (heel wat meer dan gesuggereerd zelfs) lijkt, als je er goed over nadenkt toch moeilijk voorstelbaar.
Directeur Anton, daar moeten we het nog een keer over hebben. Dat was vroeger vast zo’n jongetje dat van zijn ouders de boodschap had meegekregen dat hij iets heel bijzonders is. Hoogbegaafd zouden we tegenwoordig zeggen. En dat gevoel is hij nog lang niet kwijt.
Als directeur van een basisschool werkt Anton (volgens Anton) natuurlijk ver onder zijn niveau, wat hij compenseert met plannetjes die het voorstellingsvermogen van gewone stervelingen te boven gaan, een hoop geld kosten en daardoor steevast op rampzalige wijze schipbreuk leiden. Winterklaas, ik noem maar een voorbeeld. Vroeger toen hij zich als ‘hoogbegaafd’ jongetje moest redden tussen al die kansloze stumpertjes die voor galg en rad opgroeiden, kon ook al niemand hem volgen. Hij voelt zich nog altijd onbegrepen.
Maar ik laat me meeslepen, ik berijd mijn stokpaardje weer. Dit was niet wat ik van plan was jullie deze keer te vertellen. Ik had het juist over ouders willen hebben die niet zo gek zijn als die bij De Luizenmoeder. De normale ouders die snappen dat hun kind naar alle waarschijnlijkheid heel gemiddeld is en ook wel eens niet te genieten is. Over jullie dus! Misschien komt het nog een keer.
