Bron: Morguefile.com
Sinds ik voor HoeMannenDenken schrijf, ben ik af en toe op Facebook en Twitter te vinden. Daarvóór was ik pas echt asociaal. Ik ging naar de kroeg, k(l)etste met de buurvrouw, hield mijn ogen open en klep dicht als ik aan de sportschoolbar zat, las de (contact- en overlijdensadvertenties in) krant, praatte geïnteresseerd met de ophaalmoeders op het schoolplein, voedde mijn kinderen in real life op en deed mijn werk.
Lucifers
Toegegeven, dat alles doe ik nog steeds, maar daar is dus sinds een jaar of wat het online real life aan toegevoegd. En ik word er zó moe van… Je moet alles bijhouden en gepast blijven reageren, want anders ziet niemand jou meer. De gehaaide filters filteren de stillen eruit en maken je nóg stiller, waardoor het schreeuwvolk en egomaniacs vanzelf de overhand krijgen. Zij verzamelen vriendschappen alsof het lucifersdoosjes zijn. Af en toe doen ze een doosje open en steken een houtje aan. Die vriendschapslucifer licht dan kortstondig op, gloeit nog wat na en wordt vervolgens weer achteloos en verkoold aan de kant gesmeten. Maar: degene die hem aanstak, werd toch maar mooi weer even beschenen! Een korte gloed van andermans verlichtende weerwoord op het eigen gelaat en geblaat.
Beschijn jezelf
Op social media gaat het enkel nog om het jezelf laten beschijnen door zoveel mogelijk mede-socialen. Maakt niet uit wie. En als er een periode is, waarin niemand je lijkt te beschijnen, beschijn je jezelf maar even des te harder. Op Facebook, Instagram, Twitter en Linkedin, overal zie je mensen die vrijwel uitsluitend laten zien, wat ze aan het doen zijn. Of hoe fantastisch hun leven is. En hoe kei-góéd en professioneel ze zijn.
“Ik schijn (om) te bestaan.”
Je zoekt je voetlicht in hordes ‘bewonderaars’. Papt aan met gatekeepers. Laat jezelf zien. Want dat moet. Denk je. Ja, zelfprofilering voert hoogtij, want anders héb je helemaal geen leven.
Twitter:
“Mijn nieuwe flutboekje, uitgegeven in eigen beheer! Ware en waarde vrienden, koop dit boek nu alvast, want straks als ik beroempt ben, kost ‘t minstens ‘t dubbele.”
“Nou, ik heb weer lekker 39km gerend. Ik ben zo trots op mijzelf dat ik dit kan!”
“Mijn nieuwste kookprestatie: gekonfijte pandaberenoortjes met een dressing van gefileerde maracujapitten en een vleugje posteleinkruid.”
*Diepe zucht*
Facebook:
“Nog even de Carmina Burana oefenen en inzingen voor zangles [soundcloudfile]. Mijn docent is méér dan tevreden met mij, zei ze. #trots!”
“Vandaag vond ik in mijn enorme bak wascokrijtjes nét dat ene krijtje niet. Dat is toch hét teken dat ik nu écht professioneel wascokrijtkunstenaar ben? Oh, hier nog even mijn laatste creatie [foto van kleutertekening].”
“Just finished a Runtastic walking activity of 8.95 km in 19 min with the #Runtastic Pedometer PRO app [google maps kaartje]. I’m awesome. I’m simply the best… version of me.”
“Jongens, mijn nieuwe kneiter van een column staat weer op Yoors! [Link] Geweldig hè? Allemaal NU even liken en stemmen, ja?”
*Braak*
Instagram:
Selfie van bovenaf: “Me, myself & I.”
Duo-selfie van opzij: “Me, myself & I. Oh, en mijn lief.”
Selfie ondersteboven: “Yoga-Me!”
Selfie met scheve grijns, sok en grijs wasgoed. “Zwarte sokken in de witte was stoppen. Kan ik!”
*Gaap*
Linkedin:
“Gisteren de eerste waanzinnig succesvolle marketingmeeting gehad met de grootste damesslipjesproducent van Nederland en vandaag al de pitch binnengeharkt!”
“Alwéér een mooie opdracht gekregen. Met dank aan [zet hier de namen van drie willekeurige connecties]. Zzp’ers FTW!”
“Mijn cursus ‘life coaching voor schildpadfetisjisten’ zit alweer bijna vol! Wil jij er ook nog bij zijn? Dat kan! Kost maar 1.800 euro voor een intensief, drie uur durend, geheel individueel seminar met hooguit 24 andere cursisten!”
*Kots*
Who cares!
Sociaal narcisme en egocentrisme nemen onderhand schrikbarende vormen aan. En het enige wat ik bij al die postings nog kan denken, is: WHO. THE. FUCK. CARES? Ik niet, in ieder geval. Maar ja, ik ben dan ook een verpauperde, stille aso.
Wat mij nog méér opvalt, is dat de mensen die echt iets kunnen en ook presteren, dit soort gedrag níét vertonen. Natuurlijk, ook zij laten best af en toe hun werk zien (als er iets te tonen valt), maar meer ook niet. Zij schreeuwen niet van de daken hoe goed ze zijn, wat ze allemaal doen, hoe druk ze het hebben, welk boek ze nu weer uitgepoept hebben of welk kunst- en vliegwerk ze nu weer afleveren. Ze hebben het niet nodig; hun kunde en kwaliteit is ook zonder geschreeuw evident.
Het kan soms even duren, maar uiteindelijk wordt het werk gezien, omdat díé prestaties daadwerkelijk iets voorstellen. Omdat ze onderscheidend zijn. De rest is één grote brei van doorsnee-ploeteraars. Die zijn nergens zonder hun eigen autobiografische gewauwel, vallen niet meer op in de massa van wauwelaars. Zij móéten zichzelf daarom wel gillen. En daar word ik dus moe van.
Durf te zwijgen over jezelf
Niet dat ik nou zo’n ‘kunner’ ben; integendeel. Ik ben gewoon één van die verlegen, nietszeggende, niet veel kunnende mannen, die ook nog eens extreem op hun privacy gesteld zijn. Ik doe simpel lopende bandwerk achter de werknemerscomputer. Zulke figuren heb je natuurlijk óók.
Maar kom op, extreme self marketeers (ja, nieuwe term: ESM’ers), durf eens een keer te stoppen met jezelf de hemel inprijzen? Werp eens een verhelderende blik op degenen die zich níét continu op zwaar irritante, zelf-verheerlijkende wijze in de spotlights pushen. Die zichzelf in zwijgzaamheid hullen omdat zij simpelweg vertrouwen hebben in hun ware kunnen. Die zichzelf online geen nieuw leven toe hoeven te dichten. Puur omdat ze al een leven hébben.
Feliciteer mij. Like mij.
Loof mij. Deel mij.
Roem mij. Zíé mij?
Want anders ben ik niet(s).
Zo dan! Strak stukkie! Jij hoeft niet beschenen te worden, je schijnt vanzelf☀️.