Eigen foto auteur
De lucht is ijzig. Sneeuw striemt in mijn gezicht. Naarstig poog ik de kanten van mijn snowboard in de sneeuw te ploegen. Dit alles in een ijdele poging de groep bij te houden op een van de vele pistes in Noord-Italië. De groep is anders nu. Niet iedereen kon deze keer mee op wintersport. Waar er mensen afvallen door werk of andere verplichtingen, komen er ook mensen bij.
In deze samenstelling, de kerngroep, zijn we twaalf jaar geleden voor het laatst in de sneeuw bier wezen drinken. Want wat we toen deden was niet echt wintersport te noemen. Maar hoe bizar jong waren we op de foto’s van toen. Waar de prioriteiten toen lagen bij waar het volgende biertje vandaan kwam, lijkt het nu de eerste dag anders. Maar na een paar ontberingen, slecht zicht en zware sneeuwval vervallen we snel in de oude gedragspatronen. Iedereen in de groep heeft zijn rol en anders wordt die wel opgelegd. Zolang het bier vloeit, verloopt alles soepel.
De koppen zijn wellicht wat verouderd, hier en daar is een grijze haar te ontdekken of een kale plek. De onderwerpen van de gesprekken bij het natafelen verschillen ook wat. Er passeert nogal wat de revue; ouders die zienderogen minder kunnen en wat dat met je doet, blockchain, huilende kinderen. Het mooie eraan is dat relaties die twaalf jaar geleden ontstaan zijn in een uitgewoond hok in Frankrijk, nu de basis vormen voor een vriendschap die zich lastig laat omschrijven. Het is een mate van tolerantie naar elkaar toe. Die tolerantie wordt langzaam opgebouwd en het is iets waar tijd niet echt vat op kan krijgen.
De eerste avond dat we niet onmiddellijk in de kroeg hangen, worden de oude dropboxen en telefoon-backups er bij gehaald. In die tijd was geo-tagging in foto’s niet zo’n ding dus het is echt spoorzoeken tot we kunnen herleiden uit welk jaar de foto’s zijn en waar het was. Het lijkt niet eens zolang geleden. Twaalf jaar is niet lang, in ieder geval niet op papier.
Het is hartverwarmend om te voelen dat er dingen gedeeld kunnen worden in de groep, dat je kwetsbaar opstellen eerder de norm is dan de uitzondering. Zonder uitzondering komt iedereen een keer aan de beurt om de pispaal te zijn, maar dit alles gaat in dezelfde verstandhouding als je met je broers of zussen hebt. Rivaliserend, maar nooit naar of vervelend.
Ik heb me vergist, allereerst in hoe goed ik kan snowboarden, maar daarnaast misschien nog wel meer in hoezeer ik deze mensen in mijn leven waarder. Opgenomen in een groep zonder er specifiek om gevraagd te hebben. Gewoon een plek gekregen.
