Bron: Pixabay.com
Onder ons leven twee groepjes mensen die het altijd voor elkaar krijgen het nieuws te halen. En steeds vaker hun zin te krijgen. De ene groep is een clubje heel gevoelige mensen, dat alles als kwetsend of discriminerend ziet. De andere groep wordt bevolkt door mensen die als een bok op de haverkist zitten om hier tegenin te gaan. Ze houden elkaar in leven en samen bereiken ze vaak hun doel.
Was het een wapenfeit van het eerste, overgevoelige groepje dat de kolonisten in Catan niet meer welkom waren, omdat het kwetsend zou zijn voor mensen die ergens ooit met het koloniale verleden van Nederland te maken hadden? Want we weten inmiddels uit vorige gevoelige discussies: zij die het hardst roepen, krijgen het meest voor elkaar. Of waren het pro-Palestijnen die de link zagen met de kolonisatie van de Westbank door de Israëliërs en vroegen de naam te veranderen?
De makers van het spel verklaren dat zij al jaren terug geheel stiekem en geruisloos het woord ‘kolonisten’ verwijderden om de naam van het spel wereldwijd uniform te maken. Tja, ligt de waarheid bij de diverse uitleg of bij de harde schreeuwers? In het tijdperk van fake-nieuws is het gissen.
Niets aan de hand. Spelfanaten noemen het spel nog steeds bij de oude naam, net zoals de chocoschuimbol in de volksmond ook nog steeds negerzoen genoemd wordt. Niemand die daar enige aanstoot aan neemt. Totdat een krant het oppikt. En dat is het moment waar de andere groep in beeld komt. Zij die met een hakbijl genadeloos het bericht afmaken en pleiten voor herinvoering van het woord. Een paar jaar te laat, maar afijn. Ik trapte er ook in. Ik dacht ook dat het een verlate 1 aprilgrap was.
De makers van het spel beweerden dus bij hoog en laag dat de naamsverandering niet kwam door de druk van het groepje overgevoelige mensen. Logisch, want ik denk niet dat één van hen ooit het spelletje heeft gespeeld, net zo min als ze ooit bij een carnavalsoptocht zijn geweest waarop ze iets aan te merken hadden. Toch blijft het bizar dat het gebeurd is. Net zoals het bizar is dat mensen hier heel fanatiek over kunnen struikelen.
Identiteitscrisis in een kartonnen bordspel. Tussen al die gevoelige mensen met hun overgevoelige, grote mond, moeten wij – normale mensen als we zijn – ons staande zien te houden. Wat is goed? Wat is slecht? Vroeger mocht ik nog zwarte Piet zeggen, maar vandaag de dag moet ik misschien wel uitkijken voor zwarte Pieten-rammers.
En wanneer ik zeg dat ik homoseksualiteit normaal vind, krijg ik snotneuzen van 13 of 14 jaar op mijn dak, die kennelijk zo homofoob als de pest zijn gemaakt door een of ander gevoelig groepje. En wanneer ik een jodenkoek koop, word ik dan bestookt door een stel geloofswaanzinnigen? Of kwets ik die ándere geloofswaanzinnigen? Mag ik straks nog wel Deventer Koek zeggen? Of Bossche Bol? Of krijg ik dan alle dikke overgevoelige Bosschenaren achter me aan?
Het is op eieren lopen voor hen die proberen in een wat minder schreeuwerig tempo met de tijd mee te gaan. Die niet van elke beer op de weg een gevoelig iets maken. Dat doen pulperige kranten wel. Eigenlijk zijn wij een kwetsbaar groepje geworden. Precies waar de gevoelige groepjes zich zorgen over maken.
Ik hoop dan ook dat wij als zwaar gediscrimineerd groepje de aandacht krijgen die we verdienen. Ik schrijf columns en vind dit een erg kwetsend woord. Want het is Latijn en verwijst naar het Romeinse verleden waar veel christenen als brandende straatverlichting werden gebruikt en als voer voor de wilde dieren. Dit raakt mij. Daarom roep ik de gevoelige groepjes op voor een verbod op het woord column. Dank u.
