Bron: Pixabay
Hulpverlening gaat lopen zodra de diagnose McDD is gesteld.
Wij hebben het geluk gehad. De kinderpsychiater concludeerde vrij snel dat onze zoon deze grillige vorm van autisme heeft.
Het opent deuren.
Sinds een paar maanden is Draak thuis.
Regulier onderwijs is absoluut niet mogelijk. De overprikkeling is hem teveel.
Juist vanwege de diagnose vond men snel een hele goede zorgbegeleiding. Hier wordt hij 1 op 1 begeleid en krijgt hij -indien mogelijk- wat scholing.
Maar vooral richt deze begeleiding zich op het reguleren van zijn gedrag. Zodat Draak in het dagdagelijkse leven minder heftige uitspattingen heeft.
Nederland heeft echter leerplicht.
Kinderen moeten les krijgen. De zorgbegeleiding is daarom een tijdelijke oplossing.
Onze Held mag tot het einde van de meivakantie bij de zorgbegeleiding blijven. Daarna moet hij naar speciaal onderwijs.
We zijn dus op zoek naar goed onderwijs, gespecialiseerd in McDD.
In onze stad zit zo’n school.
Daar is echter geen plaats voor hem.
Een andere school heeft plek. Maar deze zit op meer dan 40 kilometer van ons huis.
Op zich geen probleem, zou je denken. Daar zijn immers taxibusjes voor uitgevonden.
Ware het niet dat onze Draak bijzonder overprikkeld wordt, ten tijde van een lange autorit.
Wij, als ouders, hebben aangegeven dat wij liever wachten tot de school in onze stad plaats heeft.
Want als wij onze zoon dagelijks twee uur in een bus moet zitten gaat hij flippen. Dat uit zich bijvoorbeeld in een flinke agressieve aanval, of juist in een manische vorm.
Dat is voor hem vervelend, want hij schaamt zich er voor. Maar het zal voor zijn medepassagiers én voor de chauffeur gevaarlijke situaties opleveren.
Dat moet je niet willen.
Ook hopen wij dat hij op zijn nieuwe school vriendjes maakt.
Het zou prettig zijn als deze vriendjes in de nabije omgeving wonen.
Dan heb je nog het feit dat Draak niets zal leren als hij in een voor hem onveilige omgeving geplaatst wordt.
Er komt simpelweg niets binnen.
Sinds een week durft hij bij de zorgbegeleiding eindelijk zichzelf te laten zien. Hij durft zijn woede te tonen. Hij is in staat te krijsen, te huilen, te slaan en te stuiteren.
Het klinkt misschien gek als ik zeg dat ik daar heel blij mee ben. Maar juist die escapades bewijzen dat hij zich er veilig begint te voelen.
En dat na meer dan twee maanden.
Eind mei starten met onderwijs is dus helemaal niet zinvol. Hij zal zijn plek moeten veroveren in een onbekende groep, en tegen de tijd dat hij gewend raakt is het al weer zomervakantie.
Kan je in september weer volledig opnieuw beginnen.
Afgelopen week waren we aanwezig bij een groot overleg tussen alle verschillende instanties.
We hebben het voor elkaar gekregen dat Zoon tot het einde van de zomervakantie bij de zorgbegeleiding blijven mag.
We hopen dat de school in onze stad tegen die tijd kan aangeven dat er plek voor hem is, anders zullen we onze zoon alsnog dagelijks die busreis moeten laten maken.
En dat is niet alleen voor hem pittig. Ook voor het gezinsleven wordt dat heftig; de frustratie komt er vooral in een veilige omgeving uit en gelukkig is dat nog steeds thuis.
Hoe goed we ook begeleid worden, en hoe graag de verschillende instanties ook in het belang van ons kind willen denken, er zijn regels.
We zien september met argusogen tegemoet.
Maar, met veel praten, genoeg assertiviteit en vooral met veel praktijkvoorbeelden hebben we de regels enigszins kunnen buigen; mei wordt september.
En dat voelt als een enorme overwinning.
Lees hier meer informatie over McDD.
Lees hier waarom Zoon van regulier onderwijs moest.
Lees hier Hoe McDD-ers denken.
Wat goed dat je dat voor elkaar hebt gekregen. De regeltjeszucht en het hokjesdenken in deze maatschappij is nogal meedogenloos! Nu heb je in elk geval een paar maanden respijt. Ik duim voor een goede afloop.