Het leven van een getrouwde man - Blog des vaderlands

25-04-2018 door Gabriël van Eekelen

Het leven van een getrouwde man gaat niet over rozen.
De ring om je vinger zorgt ervoor dat je definitief een deel van je vrijheid opgeeft.
Je kan niet zomaar meer een drankje aan een rondborstige blondine aanbieden, ergens in een gruizige kroeg. Want je bent gebonden.
Uiteraard is dergelijke actie ook niet slim als je verkering hebt, maar met die ring om de vinger loop je toch het risico dat je partner er met de helft van je inboedel vandoor gaat.
Als ze erachter komt.

Ik ben zo’n getrouwde man.
Vandaag precies 10 jaar, op de kop af.
Dat getal heeft mij te denken gezet. Noem mij melodramatisch, maar ik denk terug aan de afgelopen jaren.
Hoe onwetend waren we destijds. Vrouw had een kind in haar buik en we konden niet wachten tot Zoon ons leven kwam verrijken.
Wisten wij veel dat zo’n kind nachten lang krijst? En dat slapeloze nachten een behoorlijke test voor de relatie is?

Maar, meer nog, zouden wij daarvan leren?
Nee joh, we kleiden gewoon een tweede Draak erbij. Zodat Zoon een speelkameraadje had.
Wisten wij veel dat een meisje nóg betere longen heeft?

Nu, 10 jaar later, slapen ze best door.
Ze kunnen zelf een boterham smeren, en ze zijn zindelijk.
Rust?
Nee joh; we adopteren tussendoor een stuk of vier dieren. En die Draken hebben ineens hobby’s en vrienden.

Vaarwel vrije weekenden.

Maar dat is het niet alleen.
Want zo’n vrouw verandert ook best wel in tien jaar tijd. Ze is niet meer de vrouw waarmee ik destijds getrouwd ben.
Haar karakter is veranderd.

Aan de andere kant, ik ben ook veranderd.
Ik ben 20 kilo aangekomen bijvoorbeeld. En ik ben een stuk assertiever geworden.
Maar ik ben ook meer behulpzaam. Ik ruim de vaatwasser uit, ik neem de vuile was op de trap mee naar boven en ik doe weleens stofzuigen zonder dat mijn vrouw daarom moet smeken.

Mijn vrouw -bedenk ik mij nu- is ook veel assertiever geworden.
Ze staat mijlen steviger in haar schoenen dan ze ooit gestaan heeft. Omdat ze in de loop der jaren zichzelf en de omgeving heeft leren accepteren en durven omarmen. Ze staat voor zichzelf, voor haar kinderen en voor mij. Als een leeuwin vecht ze tegen onrecht en schermt ze demonen vakkundig af.

Beiden zijn we niet meer de mensen die tien jaar geleden onze zelfgemaakte ringen om elkaars vingers schoven.
En dat is maar goed ook.
Wij zijn gezegend met het feit dat we elkaar versterken. We vullen elkaar feilloos aan, hoe mierzoet dat ook klinkt.

Laatst zag ik een rondborstige blondine, in een gruizige kroeg.
Ik rekende mijn tonic af en ik reed naar huis.