Bron: Pixabay
Zo’n vijf maanden geleden kreeg ik via Relatieplanet een berichtje, vol spelfouten, van een dame uit Wassenaar met een wazige foto in de bovenhoek. Zij schreef dat haar man altijd weg was en áls hij al thuis kwam dit meestal in benevelde staat was.
Soms mocht zij wel eens mee op zakenreis waarbij zij dan urenlang zijn speeches moest overhoren, zodat hij die foutloos kon opdreunen. Zij had kennis met hem gemaakt via een datingsite en de eerste jaren van haar huwelijk waren al niet zo bijster gelukkig, maar sinds haar man een nieuwe baan had was zij aan het daten geslagen. Na een maandje chatten besloten wij elkaar te ontmoeten en zij stond er op dit bij mij thuis te doen.
Klokslag acht uur stopte een zwarte stoet auto’s, vergezeld door vier motoragenten voor mijn huis en in een drafje rende zij mijn reeds geopende voordeur binnen, waarna zij vertelde dat de agenten haar even de weg hadden gewezen. “Kwestie van connecties” zei zij met een cynische grimas.
Na mijn gastvrije suggestie of de heren misschien ook binnen wensten te komen, wimpelde zij dit ogenblikkelijk af met de mededeling dat zij meestal wel ergens een kroegje vonden als zij op pad ging. Na haar opmerking dat haar man dezelfde Rolex draagt als ik, ontkurkte ik een fles Chateau Mouton waarna wij plaats namen op mijn sofa.
Het gesprek verliep prima en liefdevol bracht ik haar de volgende ochtend een ontbijtje op bed. Mijn date vroeg of zij nóg eens langs mocht komen en nadat ik dit beaamde belde zij haar gevolg om te vragen of zij haar op kwamen halen. De kinderen moesten nodig naar school.
Eergisteren moest ik op het Gemeentehuis verschijnen. ‘Adjudant in de orde van Oranje Nassau’. De Burgemeester fluisterde iets in mijn oor tijdens het opspelden. Iets van: “eindelijk een mannelijke telg”. Ik voelde mij de Koning te rijk.
Wat hieraan vooraf ging:
- Een vrouw versieren is helemaal niet zo moelijk
- Mijn wtf date met Patricia
- Niemand wil mij
- Iemand hier met een talenknobbel?
- Vrouwen die mannen haten
