Bron: Morguefile.com
Afgelopen week las ik het stukje van mijn schrijfgoeroe Luuk Koelman hier op HoeMannenDenken. Over ‘rust’ kopende ouders die hun kinderen liever in de bakfiets kieperen dan dat ze hen zelf laten fietsen. Over ouders die hun kinderen naar ‘commerciële huiswerkbegeleiding’ sturen omdat ze geen zin hebben om zelf met hun kroost achter de boeken te gaan zitten. Over ouders die als een knipmes buigen, ja, als een slaaf op de knieën gaan voor de grillen van hun kind(eren). En zo nog meer stellingen.
Rust kost geld
Een klein beetje ben ik het met hem eens. Een héél klein beetje. Want ja, iedere ouder met kinderen onder de 16-17 jaar snakt wel eens even naar RUST. Naar even niks. En als je die rust af en toe kunt kopen, doe je dat ook. Maar dat is nu net weer de crux: de meeste ouders kunnen zich dat niet eens veroorloven. En áls ze het kunnen (en dus ook doen), doen ze dat zeker niet uit luiheid.
Je bent als ouder namelijk continu aan het afwegen waar je je geld aan uitgeeft. Want: de huren c.q. de huizenprijzen, de kosten voor dagelijkse levensbehoeften, gas/water/licht, rijzen de pan uit, zeker met een stel kinderen erbij. Je móét haast wel tweeverdiener zijn om je huis te kunnen betalen én je gezin te kunnen onderhouden. En te vervoeren: een auto kost ook een bak met geld.
Altijd de makkelijkste oplossing
Dus werken pa en ma. De één (m/v) scheurt in alle vroegte met hun vier- en vijfjarige in de bakfiets naar de basisschool (en ja, dat is makkelijker, veiliger én sneller dan ze zelf laten fietsen in de drukke ochtendspits), om daarna hard door te trappen naar – ik noem maar wat – het ziekenhuis voor de patiëntenverpleging. De ander (m/v) staat dan al lang en breed in de file en heeft op kantoor net genoeg tijd om een kop koffie mee te graaien voordat de klok 8 uur slaat en – ik noem maar weer wat – de telefoontjes in het call center binnen komen.
Na het werk gaat de één snel langs de supermarkt. De ander scheurt op de bakfiets naar de naschoolse opvang om het kroost in te zamelen. Avondspits. Oh, tien-minuten-gesprekken op school, bijna vergeten. Shit, we hadden met ze naar de tandarts gemoeten. Wat? Morgen een verjaardagspartijtje? Nog even een cadeautje scoren. Dag in, dag uit racen tegen de klok en vooral niets vergeten.
Is het dan zo onvoorstelbaar dat deze ouders soms helemaal op zijn en even geen zin hebben in het gejengel van hun kinderen, omdat de bal weer eens in de tuin van de buurman ligt? Allebei continu onder stroom, dus ja, dan kies je inderdaad zo af en toe voor de makkelijkste oplossing.
24-uurs maatschappij
24-uurs crèches zijn er dan ook niet om je kinderen te outsourcen en fulltime ergens anders te parkeren. Die zijn er omdat veel ouders (en dan vooral de alleenstaande) in onze 24-uurs maatschappij op extreem onregelmatige tijden werken en vaak niet anders kúnnen dan hun kind naar zo’n crèche brengen. Want er moet toch brood op de plank komen, onder andere voor die schamele uurtjes dat ze wél thuis kunnen zijn om hun kroost te voederen en te verzorgen.
Het is een fase
Zijn de kinderen wat ouder, (pre)-puberend, komt er nóg meer bij kijken. De slapeloze nachten van de eerste twee jaar, de peuterpubertijd, alle oei-ik-groei-fases zijn allang vergeten. Nu volgen de ik-haat-je-en-ik-loop-weg-fase, de huiswerk-dat-ik-als-ouder-al-lang-niet-meer-snap-dus-dan-maar-bijles-fase, de mag-ik-aan-de-pil-mam?-fase, de fuck-you-pap!-fase, de schoolspijbelfase, de verplichte-merkkleding-want-anders-mobbing-fase, de vreet-als-een-bootwerker-fase, en de ik-wil-niet-meer-met-jullie-op-vakantie-fase. Moet ik nog doorgaan?
In deze levensfase gaat het nóg meer om geld. En daarvoor moet nu eenmaal gewerkt worden. Door allebei. Oh nee, dat mag niet. Want dan moet je je kinderen alsnog ergens parkeren en/of ze bijles laten krijgen van een ander (die er wél wat van snapt). En dát kan echt niet.
Stereotyperend plaatje
Kijk die ouders van nu toch eens! Ze zijn lui, hebben weliswaar zeeën van tijd, maar gewoon geen zin om die tijd aan hun kinderen te besteden. Ze hebben dan wel kinderen, maar ze vinden de opvoeding en opvang ervan maar lastig, dus laten ze dat – lekker makkelijk – door ‘professionals’ doen. Ze proppen ze in de opvang omdat ze dan even kunnen doen alsof ze kinderloos zijn. Maar tegelijkertijd wordt in de blog ook het tegenovergestelde beweerd: Ze zijn de vrijwillige slaven van hun prinsjes en prinsesjes, lossen álles voor ze op, want anders gaan ze misschien wel krijsen. Oei.
Stereoptyperender kan het bijna niet.
Gelukkig weet Koelman zich goed in te dekken: DE MEESTE ouders. Níét alle. En kinderen zijn per definitie lastig. Waarom krijgen mensen ze eigenlijk? Wat moet je er in hemelsnaam mee? Kutkinderen.
Ja, de meeste ouders
Ik ben gek op mijn kinderen. En ja, ik doe alles wat ik kan voor ze. Maar ook ik moet werken voor onze centen. En coördineren. En opvang en thuiswerkdagen regelen. En boodschappen doen. En mijn huis afbetalen. En schoonmaken. En huiswerk met ze maken. Althans, dat huiswerk, waarvan ik nog íéts snap. Ik heb een vreemde-talendeuk, dus met Engelse grammatica wordt dat al moeilijk.
Ik besteed zoveel mogelijk tijd aan ze, maar laat ze ook – daar waar het kan – hun eigen boontjes doppen. En ja, soms ben ik te mat voor wéér een nieuwe confrontatie of een wat lastigere weg. Dan doe ik het snel even zelf. En in het weekend ben ik dan vaak moe. Niet lui. Doodmoe. Net als DE MEESTE ouders in dit land.
Toekomstconcept?
Maar misschien is het wel hét toekomstconcept: De mens enkel en alleen nog als pure kinderproductiemachine. Man heeft als enige taak de zaadinjectie (zeer prettig voor man), vrouw broedt het kind uit en zet het op de wereld (minder prettig voor vrouw). Kind wordt na de geboorte overgedragen aan de maatschappij en professioneel opgevoed. Dag rotkind!
Want geef toe: dan komt er misschien nog íéts van die kinderen terecht. De kindermakers (alias producenten van de toekomstige mantelzorgers) bakken er zelf, volgens Koelman, namelijk helemaal niks van. De luie draken.
Helemaal mee eens, Denis.
Maar één troots, er komt een moment dat je weer rust krijgt en het gekke is dat je dan die draken gaat missen. Dan weet je of je het goed gedaan hebt of niet, doordat ze af en toe met plezier thuis komen en je geen dingen gaan verwijten die ongetwijfeld aan een verkeerde opvoeding ligt. Maar zolang je zoon geen serie-verkrachter is geworden en je dochter zonder eetproblemen is opgegroeid met een gezonde dosis zelfvertrouwen; dan heb je het best wel goed gedaan.
Dat ze hun studie “niet leuk” vinden, een relatie hebben met hun mobiel hebben en geen fatsoenlijke woning kunnen vinden, kan je dan ‘de maatschappij’ weer verwijten. ;>)
Jij hebt in ieder geval je stinkende best gedaan (lui??) en brave belastingbetalende burgers geleverd. En maar hopen dat ze een beetje gelukkig leven krijgen………….
Drop ze eens een week bij Luuk Koelman daar zal ie van leren