Bron: Morguefile.com
“Denis, heb je vanavond tijd? En heb je…. zin? Hmm?”
Een hemelse vraag die mij een aantal keren gesteld werd door mijn ‘puur platonische’ vriendin, die mij sinds een maand of wat ook ineens de door mannen zo gewenste ‘extraatjes’ wilde bieden. Een klassieke female friend with benefits. Op háár wens, welteverstaan.
De droom van iedere man, zou je denken. Want het is niet anders: het cliché klopt nog steeds. De penis ook. Alle mannen willen seks. Zoveel mogelijk. Maakt niet uit met wie. Seks is seks. Fabeltje? Echt niet. Het is gewoon zo.
Het punt is alleen: we WILLEN het wel, maar we krijgen het niet. Althans, niet zo váák als we zouden willen. Daarom wordt “de gelegenheid tot” vaak gretig en met beide handen aangegrepen. Maar: ook wij mannen hebben nog enige vorm van zelfbeheersing, dus in sommige levenssituaties (zoals in stabiele relaties met vrouwen die grote waarde aan trouw hechten) houden we ons gewoon in. Kunnen wij. (Gerustgesteld?)
In dit geval kon ik het echter zo maar ineens krijgen. Ik was (ben) single, zij als alleenstaande moeder ook. Dus het ‘mocht’ zelfs. Natuurlijk ging ik er bij de eerste keer dat ze vroeg, maar al te graag op in. Letterlijk. Niet nadenken, doen. Lekker.
Mijn vriendin is een prima vrouw. Fijn om naar te kijken, ligt goed in de hand, en je kunt er ook nog eens een keer een fatsoenlijk, intelligent gesprek mee te voeren. Perfect dus. Vooral om dat laatste was ze juist ook zo’n goede vriendin.
Overigens maken al die voordelige vrouw-aspecten geen bal uit: ook het cliché dat mannen niet zo kieskeurig zijn, klopt. Eerlijk gezegd zijn mannen totáál niet kieskeurig (excuses voor het subiete om zeep helpen van voorgaande geruststelling). Maar dat doet er nu niet toe.
Ook de tweede (en de derde) keer dat ze haar ‘extraatje’ aanbood, pakte ik het nog aan. Maar langzaamaan veranderde er iets aan onze gebruikelijke non-seksuele conversaties. Er sijpelde lichte liefde tussen haar woorden door. Ze was nerveuzer, meer opgelaten. Haar versleten spijkerbroek had plaats gemaakt voor sexy jurkjes met pumps. Ineens droeg ze lippenstift, iets waar ik een grondige pesthekel aan heb, maar dat kon zij niet weten, want dát had ik haar in al die jaren nog niet verteld; ze droeg het immers nooit. (Dames: lippenstift vreten tijdens het zoenen is ronduit vies! Bah!)
Man zijnde kan ik zaken als vriendschap en casual seks prima scheiden. Maar zij, vrouw die ze is, kon al rap de knoop die ontstond door voortschrijdende verstrengeling van puur lijfelijk genot en liefdevolle gevoelens, niet meer ontwarren.
Ze stuurde meer en meer whatsappjes. Gewoon zo maar. Dat ze aan me dacht, en zo. Ze wilde dat ik meeging naar een feestje, waar ze me prompt voorstelde als ‘haar vriend’. Wat ook klopte, maar niet DE vriend. En dat bedoelde ze wél.
Ze begon me meer dan de gebruikelijke complimenten te maken. En de blik in haar ogen veranderde. Onze ongedwongen ratelgesprekken over dagelijkse rompslomp, over andere mannen en vrouwen, werk, kinderen, opvoeding, psyche, huishouding en politiek, namen met de toenemende frequentie van ‘die blik’ zienderogen af.
Ik kreeg wat ik niet wilde: mijn bevestiging dat vrouwen seks op den duur totaal niet meer kunnen onderscheiden van romantische liefde. Hebben ze een paar keer seks met je, worden ze vroeg of laat (eerder vroeg) verliefd op je. En dat wilde ik niet. Want die gevoelens kon én kan ik niet beantwoorden.
Ik wilde met alle liefde seks met haar, maar de liefde zelf dus niet. Ik hoef (nog) geen vaste relatie; ik ben nog lang niet klaar met mijn cursus ‘vrouwloos overleven voor dummies’. Maar ik wilde mijn ineens niet meer zo platonische vriendin ook niet kwijt.
Enfin. Het was al te laat. Toen ik haar – op mijn eigen mannelijke, diplomatieke wijze – uitlegde dat dit niet ging werken, omdat ik haar enkel als maatje en ‘gewone goede vriendin’ zie en zij mij overduidelijk níét meer als ‘gewone vriend’, werd ze furieus. IK had haar gebruikt. IK had haar verliefd op mij laten worden. IK had nu alles stuk gemaakt.
Ineens was het allemaal MIJN schuld, want ik had haar benefits wel mooi tot mij genomen. En dat na bijna 18 jaar vriendschap. Hoe kón ik.
Voorlopig ligt al ons contact dus op ijs. Ze moet bekoelen. Misschien komt ze nog tot inkeer; ik hoop het van harte. Maar het zal nooit meer zijn als voorheen.
Ik had gewoon moeten zeggen: “Nee, schat van me, ik respecteer je teveel als persoon en gesprekspartner, ik waardeer onze vriendschap te zeer. Dus dat met die extraatjes, dat gaat ‘m niet worden.”
Maar hé, ik ben ook maar een mens man.
En mannen doen het altijd.
En hebben het altijd gedaan.
Ik kon niet sneller.