Mijn Lieve

11-05-2018 door Johan van Tilburg

Vlaanderen is waarschijnlijk de enige streek ter wereld, waar moeders hun dochters ‘Lieve’ dopen. Lieve, liefste voornaam die ik ooit ontmoette…

Mijn Lieve was ook zo’n uitgesproken lieve, ons jaar samen verliep van een leien dakje. Totdat zij ‘licht’ zag in een verlopen ex-hoboïst, ergens uit ’t Antwerpse. Ik, teleurgestelde noorderling, met de staart tussen de benen afdruipend richting Hollandse wolkenvelden.

Maar niet voordat ik verhaal was gaan halen bij haar, bij hun kleine huisje in de nederzetting Wommelgem, onder de rook van Antwerpen. De man die opendeed, de betreffende ex-muzikant, zag er uit als een volgesnoten zakdoek, een ‘neusdoek’, zoals ze dat in die contreien noemen.

Ik vroeg beleefd of ik ‘mijn’ Lieve even kon spreken. Het was misschien niet zo slim van mij om het bezittelijk voornaamwoord ‘mijn’ hier te gebruiken, het maakt een nogal, het woord zegt het al, bezitterige indruk. Bovendien was Lieve uit zichzelf bij mij weggegaan, dus feitelijk had ik geen ‘recht’ meer op haar, zo een man überhaupt al zijn rechten inzake zijn lief kan laten gelden, natuurlijk.

Hij liet me niet binnen, loog dat ze er niet was: ik had haar schim al achter de gordijnen zien wegduiken. Ik bonkte op de ruit: ‘Lieve, liefste, laat me binnen!’

De deur viel in het slot en daar stond ik, ezel, te jammeren om vergane glorie, om een meid die mijn aanwezigheid duidelijk niet meer op prijs stelde. Ik beukte nog een paar keer op de voordeur en de vensters, totdat een busje van de gendarmerie kwam om mij af te voeren. Na een nacht afkoelen in een Belgische cel kwam ik de volgende ochtend weer bij mijn positieven.

Elk nadeel heeft een voordeel, dacht ik bij mezelf, en ik besloot in de trein terug naar Nederland, mijn woonplaats Roosendaal, een wereldgedicht te gaan schrijven, toonbeeld van de ultieme pathetiek. Een vers dat ik zou sturen naar de redacties van alle literaire tijdschriften in de Lage Landen: zowel de Nederlandse alsook de Vlaamse poëzieperiodieken. Mijn grote verwerkingsgedicht! Een gedicht dat zó goed zou moeten zijn, dat wanneer Lieve het onder ogen zou komen, ze spontaan bij me terug zou komen.

© 2018 Johan van Tilburg

Een half jaar later werd mijn vers daadwerkelijk gepubliceerd, en wel in een Vlaams literair tijdschrift, gevestigd in het Kempense Malle, genaamd Het verloren Woord, een blaadje met een vrij beperkte oplage. Ik besloot één exemplaar van de editie, met daarin mijn gedicht Lieve, ik heb u liever dan lief, op te sturen naar mijn Vlaamse ex-vriendin, benieuwd als ik was naar haar reactie. Wekenlang hoorde ik niets van haar. Totdat er op een dag een briefkaart op mijn deurmat viel, een zwart-witte ansichtkaart van het plaatsje Wommelgem. Op de achterkant herkende ik het evenwichtige vrouwenhandschrift van Lieve. Er stonden slechts een paar woorden:

Dank voor de lieve woorden en een mooie tijd samen. Lieve.

Dat was voor mij op een bepaalde manier genoeg om het ‘hoofdstuk Lieve’ achter me te laten, het was ’n mooie afsluiting; ik kon er eindelijk vrede mee hebben dat het over was tussen ons.

Toen ik twee jaar later in een gezellig, rommelig, Antwerps boekhandeltje mijn debuutbundel Alleen de sterren kunnen praten aan het signeren was, voelde ik een vederlicht tikje op mijn schouder. Ik keek omhoog, schouwde pal in de rechtschapen, grijsblauwe ogen van mijn Vlaamse ex. Lieve lachte de liefste lach, waarvan ik ooit deelgenoot was geweest, in mijn lieve leventje. Ik omhelsde haar. De mensen die in de rij stonden voor de signeersessie moesten maar even wachten.

‘Ik ben vrij,’ zei ze. Stiekem hoopte ik dat ze met die woorden duidde op de rest van haar leven, niet slechts het restant van de middag. Ik durfde niet na te vragen. Gedecideerd nam ik haar hand in de mijne en verliet de kleine zaak, welks eigenaar mij hoofdschuddend glimlachend nastaarde.