Bron: Pixabay
Mijn zoon heeft McDD en dat zorgt ervoor dat hij onberekenbaar is wat betreft zijn emoties.
Hij kan van intens vrolijk binnen een nanoseconde extreem woest worden. Of agressief.
Zijn agressieve reacties laat hij echter vooral op zeer veilige bodem zien. Thuis, of op de zorgbegeleiding waar hij zit.
Bij vriendjes is hij een voorbeeldige jongen.
Nog steeds heeft hij vriendjes uit de periode dat hij op het regulier onderwijs zat.
Elke vrijdagmiddag spreekt hij af met zijn beste vriend en die band is hem heilig. De ouders van die jongen zijn gek op onze zoon, en ze zorgen er te allen tijde voor dat hij zich meer dan welkom voelt.
Helaas is het zo dat de diagnose McDD bij andere ouders van oude vriendjes voor angst zorgt.
We waren bij een evenement, in de stad.
Erg spannend, want er kwamen veel mensen op af. En vaak trekt mijn Zoon drukke plekken niet.
Maar het ging goed. Zoon genoot, en wij ook.
Mijn vrouw kletste met andere moeders, Zoon was vrolijk en dochter speelde vrolijk met vriendinnetjes die ze zag.
Ik liep ergens achter mijn gezin, want ik was aan het bellen.
Vanuit mijn ooghoek zag ik vriendjes uit zijn oude klas.
Een van die vriendjes wilde naar mijn Zoon rennen. Lekker spelen met Zoon, zou je denken.
Maar papa rende snel op het kind af, trok het terug en maakte met wilde gebaren duidelijk dat zijn kind niet naar mijn zoon mocht gaan. Ik hoorde hem nog zeggen dat zijn kind niet meer met mijn zoon mocht praten, want deze jongen is een beetje gek, altijd boos en niet meer welkom in hun huis. “Vergeet Luuk. Daar mag je niet meer mee afspreken.”
Zoon kreeg hier niets van mee. Mijn vrouw ook niet. Zij was te druk bezig met genieten.
Ik was met stomheid geslagen.
Ik kapte mijn telefoongesprek af en ging achter de vader in kwestie staan.
Toen hij zich omdraaide keek hij recht in mijn priemende, woeste ogen.
“Best wel jammer dat ik dat gehoord heb,” zei ik, vervaarlijk rustig, “Als je even wacht haal ik mijn zoon er even bij, zodat je zelf kan uitleggen waarom hij niet meer welkom is.”
De vader stotterde wat onverstaanbaars. Hij had heel goed in de gaten dat een fatsoenlijk gesprek op dat moment geen zin meer had. Het overkomt mij zelden dat ik iemand een klap wil verkopen, maar deze “vader” stond op het punt tandjes te tuffen.
Snel liep hij met zijn kind naar de uitgang van het evenement.
Ik trakteerde mijn kroost op een ijsje. Mijn vrouw vroeg mij waarom ik zulke woeste ogen had. “Leg ik je later uit.”
Toen het grut in bed lag, vertelde ik mijn vrouw het verhaal.
De rest van het weekend hebben we onze kinderen goed in de watten gelegd, en we genoten van elk moment.
Zoon heeft McDD, en dat maakt hem onberekenbaar.
Maar hij is oprecht, en daar kunnen sommige volwassenen nog heel veel van leren.
Lees hier meer blogs over McDD.
Oké, ik ken jouw zoon niet en toch ben ik ook boos. Wat een onvoorstelbaar kwalijke reactie van die vader. Goed dat je voor je zoon bent opgekomen en die vader op zijn gedrag hebt gewezen.