Bron: Pixabay
Burger King maakt haar producten pas na bestelling. Dat doen ze anders dan bijvoorbeeld McDonald’s, dat van tevoren alvast een flink aantal burgers onder de warmhoudplaat heeft liggen.
Bovenstaande is overigens een aanname, gemaakt met de wetenschap dat je bij Burger King langer moet wachten tot je bestelling klaar is, dan bij het vermaledijde McDonald’s.
Mijn kinderen houden niet van de smakeloze hap van McDonald’s.
De burgers van de King vinden ze echter heerlijk. Daarbij smullen ze van het concept om zelf drank te tappen.
Afgelopen zondag trakteerde ik mijn Draken maar eens op een bezoekje aan de hamburgergigant in Helmond.
Vooral omdat ik zelf erg veel zin had in de Twisterfrietjes. Bij aankomst heb ik al vloekend en tierend op de grote rechtstaande tablet de bestelling geplaatst. Mijn worstvingers matchen niet met het touchscreen.
Ik kreeg volgnummer 38 en keurig wachtte ik aan de kant van de balie op mijn burgertjes.
Het was niet druk. Zegge en schrijve 1 man voor mij in de rij. Mijn honger zou weldra gestild worden!
De man voor mij werd snel geholpen.
Daarna was de vrouw die na mij kwam aan de beurt. Toen degene na haar. En mijn nummertje -38- bleef keurig “in behandeling” staan. Tijd om eens te informeren.
een puber met pokdalig gezicht vertelde mij dat hij er mee bezig was, en hij wees op twee ingepakte hamburgers die voor hem op een dienblad lagen.
Ik vroeg hem of het nog lang ging duren en of die burgers dan nog wel warm afgeleverd werden. Want aan koude burgers heb ik een broertje dood.
Mr “My skin is lava” antwoordde niet en ging door met zijn werk.
5 minuten later werd ik een beetje bozer.
Vooral omdat het erg druk werd, en ik steeds meer mensen hun bestelling zag meenemen. En ik nog steeds met bonnetje 38 stond te wachten.
Nogmaals ging ik verhaal halen, maar ik kon het braille-hoofd niet meer vinden. Wel een collega van niet ouder dan 16.
Zij keek het even na en ze meldde mij dat Meneer naar huis was.
Naar huis? En mijn voer dan?
Ik vertelde de dame in kwestie dat ik al zeker een kwartier op mijn bestelling stond te wachten. Als ze het niet geloofde kon ze even aan de bepakte burgers voelen. Waren ze koud? Ja? Komt omdat ze al zeker tien minuten liggen te wachten om opgehaald te worden. Door mij. Maar er moest nog Twisterfriet bij. En nog wat meer vette hap.
Mevrouw ging van slag aan de slag.
Dat duurde nog eens 5 minuten. En mevrouw was alweer bezig met andere strapatsen.
Ik werd woest. De lege bekers griste ik van het dienblad. Ik smeet ze op de tafel waaraan mijn gezin hongerig zat te zijn, met de mededeling dat ze alvast gevuld mochten worden en dat het eten waarschijnlijk pas in oktember 2053 zou arriveren. “COLA ZERO VOOR MIJ VERDOMME!”
De Draken vonden het niet meer zo leuk, bij de Burger King.
Mijn vrouw nam het van mij over.
Ze kent mij en ze weet hoe ik stennis kan schoppen in een winkel, als ik boos ben.
Letterlijk nog eens tien minuten later kwam ze met het eten. Haar gezicht stond op standje donderslag.
Ik vroeg haar of ze een excuus had ontvangen, of iets van een compensatie.
Neen, was haar korte, doch bondige antwoord. Maar wel twee nieuwe, warme burgers.
In stilte at ik mijn burger.
Ik probeerde mij niet te storen aan alle klanten die als herkauwende koeien voor zich uit zaten te staren, het geslurp aan het tafeltje naast mij, de peuters met volle poepluiers en aan de hippe aankleding, door de klanten creatief belegd met stukjes afgekloven kip.
Mijn vrouw probeerde het nog gezellig te maken door “leuk” met de Ninja Turtle te spelen, die bij de King jr geleverd was. “Whoeoeoe, pats, jij stoute gemenerik.”
Maar ik wilde weg. “Dat die kutninja deze tyfustent maar kapot patst,” zei ik, pedagogisch onverantwoord.
Bron: Pixabay
Ik vrat mijn Twisterfrietjes woest naar binnen.
Voordat ik naar de auto beende vroeg ik contact met de manager. Deze dame moet leiding geven aan een roedel pubers, die volledig ongemotiveerd wachten tot ze weer naar huis mogen. Wat ze ook doen, al zijn ze bezig met een bestelling.
Ik legde deze dame deze frustratie voor en ik eindigde met de zin “niet eens een excuus mevrouw, niet eens een excuus.”
Dramatiek is mij niet vreemd.
De dame in kwestie keek mij aan alsof ik haar kleine tierende broertje was, en ze oreerde de volzin: “Tja.”
Omdat ik ook wel snap dat Burger King veelal vol zit met jonge kinderen heb ik mijn bonnetje met nummer 38 niet in haar rectum gestoken, maar ben ik onverrichter zake in mijn auto gestapt.
Vlak voordat we thuis kwamen sloeg ik af naar de McDonald’s. Ik bestelde een McBacon menu en na drie minuten spoelde ik mijn woede weg met een milkshake.
Het is bij McDonalds dan wel niet te nassen, maar je kríjgt in ieder geval voer. Op tijd.
