liefde

10-06-2018 door Gabriël van Eekelen

Bron: Pixabay.com

Ik word wakker van een zonnestraal in mijn gezicht.
Automatisch voel ik naast mij. Mijn vrouw is al uit bed.
Op mijn nachtkastje staat een kop koffie te dampen.
Liefde, gevangen in zwarte vloeistof.

De radio vertelt mij dat het warm wordt.
Ik trek een korte broek aan en ik beslis dat we gaan zwemmen.
Beneden kom ik in een kakofonie van vrolijke geluiden. De Draken bereiden een ontbijtje voor. Eierschalen overal, zwarte toast op het keukenblad en de vloer ligt vol met plasjes vers geperst sinaasappelsap.
Liefde!

Ik reageer positief verrast, en ik begin aan een donkerbruin stukje toast te knagen.
Het ei is bijzonder hard gekookt en smaakt heerlijk. We kletsen honderduit over niets, en daarna stel ik voor om naar het water te gaan.
De Draken reageren stuiterend, en mijn vrouw bekijkt alles met een charmante blik.
De liefde in ons gezin is terug.

Als het ontbijt erin zit gaan de Draken zich omkleden.
Ik ruim de achtergelaten zooi op. Mijn vrouw smeert broodjes voor de middag. Ze pakt een zak chips in, speciaal voor mij.
Als Draak 1 beneden komt stuur ik hem weer naar boven. Hij vergat zijn tanden te poetsen, hij heeft een warme trui aan en twee verschillende sokken.
Eigenlijk is hij het niet vergeten; ik heb verzuimd het hem te vertellen. Voor even vergat ik zijn McDD.

In de auto draaien we de muziek van “Shrek, the musical”.
Uit volle borst zingt mijn vrouw de liedjes mee die ze in november op het podium zal zingen. De Draken bewegen vrolijk mee.
Ik parkeer de auto vlakbij de ingang en ik til de zware tassen. De Draken vliegen richting het strandje, op zoek naar een mooi plekje.
Als ik bezweet aankom spetteren ze al in het water. Vrolijk spelen ze met een bal, in combinatie met een schuimrubberen surfplank.
Een onbekend kindje vraagt of ze mee mag spelen en de Draken verzinnen spontaan een spel voor drie personen.
Ik ga op mijn handdoek liggen en ik word licht sentimenteel.

Hoe anders was het een half jaar geleden?
De autisme van Draak 1 legde een flinke schaduw over ons gezinsleven. Maar sinds hij niet meer op school zit is hij rustiger geworden. Zijn gedrag is gestabiliseerd. Hij is weer in staat om vrolijk te zijn.
Natuurlijk is zijn gedrag bij tijd en wijle grillig. Maar alle positieve momenten bij de zorgbegeleiding, thuis en met zijn vriendjes hebben hem berusting gegeven.

Het hele gezin steunt hem. We steunen elkaar.
We laten elkaar nooit vallen en op de momenten dat het nodig is zijn we er voor elkaar. Je eigen wereld, of hoe de rest van de wereld erover denkt is van ondergeschikt belang.

En dat is echte liefde.