Echt, ik heb het geprobeerd, ettelijke keren. Met een open vizier ben ik ‘ditisM’ tegemoet getreden. Vermaard om mijn vrouwvriendelijke, genderneutrale attitude en niet gehinderd door enig vooroordeel, zat ik goedgemutst voor de buis om me te laten verrassen door weer een nieuw baanbrekend format op de vooravond.
Grappig en onthullend zou het worden, eigentijds vooral en spraakmakend. Maar mijn hemel; het is niet om aan te kijken, wat een treurige bagger.
Het begint al even na half zeven met de hysterische ankeiler van de presentatrice. Als een konijn in de koplampen spettert ze de non-onderwerpen van die avond tegen het scherm, gehesen in weer een andere hobbezak uit de lorrenmand.
De aankleding, het decor, de gasten variërend van een snackdeskundige tot een publiciteitsgeile reli-clown met sixpack en de drie repeterende maten van het dweilorkestje. Alles ademt onverschilligheid, gebrek aan visie en minachting voor de kijker, die dit tijdelijke tussendoortje dient te slikken.
Hoofd-ingrediënt zijn de gesprekjes waarin het ego van de gastvrouw zich voortdurend ongewenst tussen het verhaal van de geïnterviewde wringt. Afleidende interrupties, onnozele conclusies en halve cents bruggetjes naar het volgende wegwerpitem. Het is gemaakt en onecht. Margriet van der Linden luistert slecht, ze speelt de talkshowhostess, terwijl bijvoorbeeld Jinek zich met haar programma vereenzelvigd heeft en ermee samenvalt.
Nooit gedacht dat ik rond die tijd een pretentieloos lachebekje als Sybrand Niessen in Tijd voor Max nog eens zou missen.
Je hebt gelijk, ik ben ook afgehaakt. Jammer hoor, het is een leuk mens maar ze moet zich maar bij de Tafel van Taal houden.