Bron: Pixabay.com
Tijdens het koken werd ik gestoord door een vlieg. Het ding bleef maar om me heen cirkelen en scheerde daarbij telkens rakelings over mijn pan, waarin op dat moment een mengsel van ui, selderij, wortel en gehakt aan het sudderen was als basis voor een bolognesesaus. Ik ben gek op Italiaans koken, moet je weten. Maar op vliegen heb ik het niet zo. Zo zitten ze op een hoop stront, dan weer op het blokje kaas dat jij even later argeloos in je mond stopt. Nee, als je als amateurchef iets niet wilt, dan zijn het wel vliegen in de buurt van je pannen.
Maar deze vlieg bleef maar aandringen en ging dan weer op mij, dan weer op de afzuigkap zitten. Ik zag geen andere mogelijkheid: deze vlieg moest sterven. En rap ook. Dus haalde ik onze elektronische vliegenmepper van de kast. Je weet wel, zo’n tennisracketje met van die ijzeren snaren die je met een druk op de knop onder stroom kunt zetten. Ik ging weer aan het fornuis in de pan staan roeren. Ondertussen hield ik goed in de gaten of de vlieg ergens opdook.
En niet veel later was het zover. Terwijl ik in de pan roerde, voelde ik gekriebel op mijn haar. De vlieg! Voorzichtig en zonder al te abrupt te bewegen legde ik mijn pollepel op het aanrecht naast de elektronische vliegenmepper, pakte die voorzichtig op en maakte toen een snelle draai, het tennisracket in de aanslag. De vlieg vloog op. Met een prachtige forehand haalde ik het kreng uit de lucht. Het elektronische tennisracket knetterde. KZZZZZT! De vlieg stortte naar beneden en bleef roerloos ruggelings op de keukenvloer liggen. Geen teken van leven. Geen laatste druk zoemende stuiptrekkingen, niets. Morsdood.
Het vliegenkadaver zou ik later wel opruimen. Nu moest ik eerst weer even aandacht besteden aan mijn overheerlijke gehaktmengsel, want het gehakt maakte al plopgeluidjes, een teken dat het gaar genoeg is en de passata en een glas witte wijn erbij kunnen. Toen ik dat erdoor had geroerd, draaide ik het vuur laag om de saus een paar uurtjes te laten pruttelen, zodat deze kon verworden tot die eenvoudige doch goddelijke bolognesesaus waarvan menig Italiaan nog compleet in katzwijm zou vallen.
Wat er toen gebeurde, zul je niet geloven.
Terwijl ik even later nog even in de pan stond te roeren, zag ik in mijn rechter ooghoek iets bewegen op de rand van de afzuigkap. En verdomd, het was de vlieg. Eén van zijn/haar (hoe herken je het geslacht van een vlieg?) vleugels was half weggeschroeid en de andere stond in een wat vreemde, scheve stand aan zijn/haar zwarte lichaam. Toen de vlieg eenmaal ter hoogte van mijn pan was, liet hij/zij zich vallen, precies in de pan met saus. Trok dat kreng dus toch nog aan het langste eind.
De pan met saus heb ik weggegooid, samen met de vlieg. Begraven worden omringd door bolognesesaus. Ach, het kan slechter.
