Bron: Pixabay
De uitnodiging van de KNVB kwam voor velen onverwacht, voor mij niet. Vanwege het plotselinge afvallen van ‘Jan Mulder’ moest ik mij melden in Zeist. De trainingen van Michels waren meedogenloos.
Tijdens de duurlopen liep ik achteraan, samen met ‘Johan’ een beetje over mijn carrière te filosoferen.
Zelf vond ik de stap naar ‘Barcelona’ nog te groot en vond het beter om nog bij ‘vv Schagen’ te blijven. ‘Johan’ dacht daar anders over.
‘Michels’ hield mij het hele toernooi al op de bank. Tot onbegrip van de spelersgroep. Hij bleef vasthouden aan de huidige spelersgroep en door het fantastische spel had hij het gelijk aan zijn zijde. Het enige wat ik deed was trainen, slapen en klaverjassen in het groepje met ‘Pleun Strik’, ‘Harry Vos’ en ‘Kees van Ierssel’.
Mijn kans zou nog wel komen. Wij hadden in de halve finale, in een bikkelharde wedstrijd, Brazilië verslagen en bereidden ons voor op de finale tegen West-Duitsland.
Ik voelde geen druk, gaf geen interviews en richtte mij op de trainingen, waar ik in de partijtjes veelvuldig scoorde. Michels zou niet om mij heen kunnen.
Ik zal 7 juli 1974 nooit vergeten. Na een geweldige start sloop de gemakzucht in de ploeg en kwamen met 2-1 achter. De tijd drong, maar we kregen hem er niet in. Johan slalomde door de Duitse verdediging, maar werd vol op de enkels gepakt door ‘Breitner’.
Het was direct duidelijk dat hij niet verder kon en met een van pijn vertokken gezicht werd hij naar de kant geholpen. “Remco er in” beet hij ‘Michels’ toe en zo geschiedde.
‘Beckenbauer’ zette meteen ‘dubbele dekking’ op mij en als schaduwen werd ik achtervolgt door ‘Bonhof’ en ‘Schwarzenbeck’. Er kwam meer ruimte en het begon weer te lopen.
In de tachtigste minuut maakte ik, na een voortreffelijke voorzet van ‘Suurbier’, met een omhaal, gelijk. We maakten nog een kans.
In de zevenentachtigste minuut kreeg ik van ‘van Hanegem’ een steekpass. Met één kapbeweging zette ik ‘Schwarzenbeck’ en ‘Bonhof’ op het verkeerde been, maar werd in het strafschopgebied onderuit gehaald door ‘Beckenbauer’. Hij kon niet anders en scheidsrechter ’Taylor’ wees subiet naar de stip.
‘Neeskens’ wilde hem niet nemen en gaf de bal aan mij. Die enorme handen van ‘Maier’. Het oorverdovende gefluit van het Duitse publiek. Ik zag maar één ding, de rechter bovenhoek van het doel.
Het fluitje van ‘Taylor’ klonk. Mijn aanloop. Ik hield even in en, voordat ik schoot, vloog ‘Maier’ al kansloos naar de linker hoek. Zou ik scoren?
“Nu heb je nóg je kamer niet opgeruimd”, klonk de boze stem van mijn moeder, die mij wreed uit mijn dagdroom haalde. “Je gaat niet eerder naar buiten voordat je klaar bent” vervolgde zij.
Op 7 juli 1974 was ik acht jaar en ik ben er nog steeds van overtuigd dat mijn moeder de oorzaak is van die traumatisch verloren WK-finale van ’74.
Ik vertelde dit verleden week in mijn stamcafé. Ik krijg voorlopig geen drank meer!
Meer verhalen van de stamtafel:
- Ik ben homohater
- Plasfilmpje Patricia Paay blijkt reclamestunt
- De app van Hans Anders
- Vechten om een barkruk
- De luchtgitarist
- Eerbied voor de overledene
- Brambo de marinier
- Ramona
- Karel Korsakov
- De handel van Lowietje
- Aan de kant, ik ben BHV-er
- Powervrouwen
- Hebben die zwarte mongolen niets beters te doen?
- De perversheid van toerisme
- Mijn gekke oom
- Mijn gekke oom, een bijna schot in de roos
- Heeft u een half uurtje?
Beste Remco,
Sterkte, kerel!
Ik dank Onze Lieve Heer op m’n blote knieën dat ik op 7 juli ’74 respectievelijk 25 juni ’78 3 en 7 jaar jong was, en dus geen blijvende psychische schade (lees: trauma’s) heb opgelopen, vanwege die zo jammerlijk verloren potjes!
(Op 11 juli 2010 was ik reeds 39 jaar. Maar met dat verlies kan ik vrede hebben. Al was ‘t alleen maar vanwege ‘t feit dat een schandalige N. de Jong zich in die finale ineens ging toeleggen op een totaal andere tak van sport: karate 😉
Dank je voor de troostende woorden!