Foto: FdM
Praten is gemakkelijk, dat kan iedereen. De meeste mensen doen het ook onafgebroken. Alleen zeggen ze vaak niets. Het is meer klanken produceren omdat het anders stil is. Er zijn momenten, soms door alcohol, wanhoop of vermoeidheid, waarop mensen zichzelf helemaal open stellen. Vertellen wat ze hebben ervaren, pijn, verdriet maar ook euforie worden dan gedeeld. Dat zijn eigenlijk hele bijzondere momenten. Het zijn de momenten die je bijblijven. Capsules gevangen in de tijd, die net als foto’s haarscherp het moment definiëren.
Zoals altijd vond ook dit plaats op een vol terras. We zaten met zijn vieren gezellig te kletsen. Twee stelletjes die even een biertje doen en bijkletsen. Het begon met je vriend die de ervaring deelde van zijn moeders begrafenis, daarna vertelde ik wat. Want openheid van de een, dwingt openheid bij de ander af. Toen ik het vertelde, was het nog zonnig en warm. De avond drong zich op en de schemering was een voorbode van de nacht. Naarmate de glazen leger raakten, schoot het gemoed voller. De middagploeg vertrok van het terras en maakte langzaam, rustig aan, plaats voor de nachtploeg.
Daarop deelde je met ons je diepste angst. Het grootst mogelijke doemscenario. De vrees voor de toekomst, verantwoordelijkheid welke je werd opgedrongen. Het gebrek aan keuzes. Er vloeiden tranen. Maar op dat moment heb ik je denk ik echt leren kennen. Want je was helemaal open en kwetsbaar. Eerlijk tot op het bot.
Zelfs ik kon mijn grote bek lang genoeg dicht houden om niet iets verschrikkelijk lomps te zeggen en dat moment kapot te maken. Het voelt als iets bijzonders dat iemand zijn angsten met je wil delen. De reactie is ook proportioneel. Door je zo open te stellen naar ons, kunnen we niet anders dan ook open reageren. Inmiddels waren de kaarsjes aan op het terras, de koelte van de nacht kroop langs mijn blote benen omhoog.
Je kwetsbaar opstellen is, voor mij, niet normaal om te doen. Het is me in ieder geval nooit geleerd. Ik heb geen studie gedaan of een beroep gekozen dat me dwingt mijzelf zo bloot te geven. Maar ik kan je wel vertellen dat op die momenten meer wordt gezegd met minder woorden, dan in de hele zaterdagbijlage van welke krant ook. Inhoud boven vorm. Wat je huilend zegt, dat meen je. Wat je lachend leest, dat vergeet je weer.
